නිල් පාට තණකොල.

වැටෙන් එහා තණකොල නිල පාටට පෙනේ යයි කියමනක් ඇත. බොහෝවිට ලංකාවේ ජීවත්ව සිටින අයට කැනඩාව, එංගලන්තය, ඔස්ට්‍රේලියාව, නවසීලන්තය වැනි රටවල් සුරපුරයන් ලෙස පෙනෙයි. එසේ සිතනා බොහෝ දෙනෙකුගේ පැතුම ඉක්මනින්ම එවන් රටකට සංක්‍රමණය වී ජීවත් වීමයි. 

ඇත්තටම එහි තණකොල නිල්පාටද? මෙම ප්‍රශ්ණයට විසඳුම කෙනෙකුගෙන් කෙනෙකුට වෙනස් වේ. යමෙක් තම සතුට සොයන්නේ නම් සමහර විට එම පුද්ගලයාට ලංකාවේ ජීවත් වීම හොඳයැයි මම සිතමි. තම දරුවන්ගේ අභිවෘද්ධියට මුල් තැනක් දෙන අයට එවන් රටවල ජීවත් වීම සුදුසු යැය මගේ නිගමනයයි.  

1994 සිදුවූ ආණ්ඩු වෙනසක් නිසා රට හැර ගිය මට මේ දෙපැත්තේම වාසි අවාසි ගැන සාමාන්‍ය අවබෝධයක් ඇතැයි විශ්වාස කරමි. ශ්‍රී ලංකාවේදී අත් උදව්කරුවන්, පෞද්ගලික රියැදුරන් ආදී සැපසම්පත් හුරු සමහරෙක් එම රටවල් වල සියළුම කටයුතු තමන්ම කරගනිමින් කනස්සල්ලෙන් ජීවත් වනු මම දැක ඇත්තෙමි. එවන් දිවියක් ලංකාවේදී ගෙව්වත් අධික රාජකාරී කටයුතු නිසා දූ දරුවන් සමඟ අඩු කාලයක් ගෙවූ වුන් එම රටවල පවතින ක්‍රමය යටතේ වැඩි කාලයක් දරුවන් සමඟ ගෙවීමට ලැබීම ඉතා හොඳ දෙයක් ලෙස සිතති. තවද එම රටවල පවතින සමාජ ක්‍රමයන්හී ඇති නීතිගරුක බව බොහේ සංක්‍රමනිකයන්ගේ සිතගනී. දරුවන්ට පාසැලක් සොයා ගැනීම, විශ්ව විද්‍යාල අධ්‍යාපනය ආදිය විධිමත්ව සිදුවන බැවින් ලංකාවේදී මෙන් ඒවා ගැන කරදර වීමට අවශ්‍ය නොවීම එම රටව දැකිය හැකි වාසියකි. එමෙන්ම මෑතක් වනතුරු සුඛෝපභෝගී යැයි සැලකුණු වාහනයක හිමිකාරිත්වය හෝ ගෙදර දොර භාණ්ඩ ඒ රටවල සියලු දෙනාටම පාහේ තිබෙන සාමාන්‍ය දේවල් වීම කෑපීපෙනෙන වෙනසකි.  

සේවා කරන ස්ථානවලදීත් සමාජයේත් තත්ත්ව තරාතිරම් නොවීම සමහර සංක්‍රමණිකයන් ඉතා හොඳ දෙයක් ලෙසත් කිහිප දෙනෙක් අඩුපාඩුකමක් ලෙසත් දකිති. සේවා ස්ථානවල ආහාර ගන්න විට හෝ තේ පානයේදී සමාගමක ප්‍රධාන විධායක නිලධාරියාත් පහලම මට්ටමේ සේවකයාත් එකම මේසයේ සිට තම තමන්ම සාදාගත් කෝපි පානය කිරීම සාමාන්‍ය දෙයකි. පාසැල් වලදී ක්‍රීඩාව, ශරීර සෞඛ්‍ය, තූර්‍ය භාණ්ඩයක් වාදනය කිරීම, කෑම පිසීම, පිහිනීම වැනි ජීවත්වීමට අවශ්‍ය හැකියාවන් දැනීම ලබා දීමට අමතර ලබා ගැනීමට සිසුන් පෙලඹවීමත්, කාලයක් එවන් පරිසර වල හැදුන දරුවන්ගේ ඇතිවන ආත්ම විශ්වාසය සහ ස්වාධීන බව මගේ දරුවන්ගෙන් මම අත්දැක ඇත්තෙමි.  

විශේෂයෙන් ආසියානු රටවලින් සංක්‍රමණය කරන්නන් හට බලාපාන තවත් කරුණක් ඇත. එනම් ඔවුන්ගේ නෑදෑ හිතවතුන්ගෙන් වෙන්වී සිටීමට සිදුවීමයි. ලාංකිකයන් සංක්‍රමණය වන රටවල් ඇත්තේ සාපේක්ශව බොහෝ දුර බැවින් නිතර මව්බිමට පැමිණීමට නොහැකි කම නිසා විවාහයෙන් පසු හෝ මැදි වයසේ සංක්‍රමණය වන්නන්ට මෙම දුර යම්කිසි බලපෑමක් ඇති කරයි. මෙහි දැක්වෙන වීඩියෝව කැනඩාවට සංක්‍රමණය වූ වෛද්‍ය යුවලක් ගැනයි. 

අපහසුම සත්‍යයට සංක්‍රමණිකයන් මුහුණ පාන්නේ ඔවුන් විශ්‍රාම වයසට එලඹුන විටය. එම වයසේදී බොහෝ විට ඔවුන්ගේ දරුවන්ටත් දරුවන් සිටින අතර එම නිසා නැවත මව්බිමට පදිංචියට පැමිණීම ඔවුන්ට ප්‍රායෝගික නොවේ. එමෙන්ම එම රටවල වැසියන් විශ්‍රාමික දිවිය ගෙවන ආකාරය සංක්‍රමණික  විශ්‍රාමිකයන්ට සමහර විට නොගැලපේ. එම රටවල ක්‍රමයට හැඳුන සමහර දරුවන් මව්පියන් ගැන සොයා බැලීම ඔවුන්ගේ ප්‍රධාන කාර්‍යයක් ලෙස නොසලකයි. එවිට ඔවුන් සමහරක් මහත් අපහසුතාවයකට පත්වේ. තරුණ කාලයේදී විදෙස් ගත වීමේ ආදීනව ඔවුන්ට වැටහෙන්නේ එම කාලයේදී බව මගේ හැඟීමයි. එවන් හැඟීම අලලා මා ලියූ ගීයක්  පහත විඩියෝවෙන් බලන්න.

ඉපදී උණුසුමෙ පින්බර ලක්බිම

ඒ සුව විඳිනට පින්මදවී

සීතල නොරටක මුල්ලක ගුලිවී

සිතින් සරන්නෙමි උපන් බිමේ//

සෙව්වා පෙරදා පතමින් හිත සුව

පුරවැසියන් වී ඈත රටේ

දරුවන් ලොකුවී වුන් තව දුර ගොස්

පාළු රටක දැන් අපි තනිවී.....

මුණුපුරු මිණිපිරි දරුවන් මෙහිදා

ආපහු යන්නට බැරි හින්දා...

ආමග සිතමින් තෙත්වුණ දෙනෙතින්

පින්බිම මතු උපනට පතමී..

සංගීතය සහ ගායනය : විශාරද ජගත් වික්‍රමසිංහ

පදරචනය : ඉයන් ලින්තොට