මහාචාර්‍යය විමල් වීරවංශ ගේ සුරංගනා කථා පොත

ලෝක භූ දේශපාලනය ගැන නවතම විශේසඥයා බවට මහාචාර්‍යය විමල් වීරවංශ මහතා පත්ව සිටී. ඔහු කියන පරිදි අරගලයට හේතුව ඇමෙරිකාව සහ ඉන්දියාවට ගෝටාභය රාජපක්ෂගේ ආණ්ඩුව වට්ටා කථානායක යටතේ නව රජයක් පිහිටුවා එම රටවල් වලට පාලනය කල හැකි පඹයෙකුගේ ආණ්ඩුවක් බිහිකර ගැනීමට ඇමෙරිකාව සහ ඉන්දියාව ක්‍රියා කිරීම බවය. ඔහු මෙම අරගලය සමාන කරන්නේ මගේ කලින් පෝස්ට් එකේ පිළිතුරක සඳහන් කල පරිදි යුක්‍රේනයේ රුසියන් ගැති රජය පෙරලා ඔවුන්ට පාලනය කල හැකි  ඔබාමා, බයිඩන් ඇතුළු ඩිමොක්‍රටික් පක්ෂය බලයේ සිටියදී කල දේවල්ය. 

බැලූ බැල්මට පෙනෙන්නේ මහාචාර්‍යය විමල් විසින් විශාල සොයා ගැනීමක්  සිදුකොට  රටේ ස්වාධීනත්වයට ඇති තර්ජනයක් ගැන වැදගත් හෙලිදරව් කිරීමක් කර ඇති බවය. ඒ ගැන තීරණයක් ගැනීමට පෙර පහත කරුණු සලකා බලන්න. 

 මගේ අනුමානය නම් චීන රජයේ දේශපාලනික මාධ්‍යයක් විසින් රචනා කරන ලද මේ පොත විමල් ගේ නමින් මුදා හැර ඇති බවය. දේශපාලන සහ අනිකුත් වුවමනාවන් සඳහා මෙවන් ව්‍යාජ කරුණු  අඩංගු පොත් සහ සමහර විට වාර්ථා චිත්‍රපට නිෂ්පාදනය කොට එයට පිලිගැනීමක් දීමට ඒවා පිටුපස සිටින දේශපාලන හස්තය හංගා සමජයේ අනික් අය දන්නා හෝ පිලිගැනීමක් ඇති කෙනෙකු ගේ නමින් නිකුත් කිරීම ලෝකයේ දශක ගණනාවක් තිස්සේ කරන දෙයකි.   

බොහෝ භූ දේශපාලනික ගේම් සිදුවන්නේ රහසිගතවය. ඒවා සිදුවූ පසුව ඒවායේ  සමහර කොටස් විවිධ මාධ්‍ය හරහා සමාජයට මුදාහැරේ. ඔහුගේ පොත දොරට වැඩීමේ කථාවේ තිබුණේම  ලෝක ජන මාධ්‍යවල පසුගිය අවුරුදු 5-8 දී  ප්‍රචාරණය වී ඇති සිද්ධීන් කිහිපයක්  පිළිගත හැකි  හේතු නොදක්වා  එකිනෙකට සම්බන්ධ කොට ගොතන ලද කථාවකි.  

ජවිපෙ /මාලිමාවේ සිහින නිෂ්පාදන ආර්ථිකය

මීලඟ ජනපති අනුර කුමාර

මාලිමාව වෙසින් එන ජවිපෙ දැන් කියන එකක් තමයි නිෂ්පාදන ආර්ථිකයක් හදනව කියන එක. ඊට අමතරව ණය ගන්නෙත් නිෂ්පාදනයන් කරන්න කියන එක. මහින්ද වගේ කිසිම වැඩක් නැති ව්‍යාපෘති වලට ණය නොගන්නව කියන්න එක අතකින් හොඳයි.

ඒත් ඒ අයට නොතේරෙන එහෙම නැත්නම් තේරිලා වුනාට මෝඩ චන්දදායකයින්ව මුලා කරන කරුන නම් ලංකාව වගේ ඉතා කුඩා ජනගහණයක් ඉන්න රටවලට අපනයනය පදනම් වෙච්ච නිෂ්පාදන ආර්ථිකයක් සාර්ථකව හදන්න බැහැ කියන එක. රටේ පරිභෝජනයට අවශ්‍ය ප්‍රමාණය හදා ගන්න පුළුවන් වුනත් රටේ අවශ්‍යතාවය කුඩා නිසා ඒකට ගැලපෙන ප්‍රමාණයක් හැදීමෙන් අවශ්‍ය කරන පරිමාණ වාසියක් (economies of scale) ගන්න බැරි එක මුන්ට තේරෙන්නෙ නැහැ. මේවගේ ක්‍රමයක් තමයි 1970-77 දක්වා රටේ තිබුණෙ. ඒවුනාට ඒකාලෙ ලංකාවේ හදපු කිසිම දෙයක් (තේ පොල් රබර් හැර ) අපනයන කරන්න බැරි වුනා. මේවගේ නිෂ්පාදන ආර්ථික ගැලපෙන්නේ විශාල ජනහහණයක් (දේශීය වෙලඳපොලක්)  සිටින රටවලට. ඒ රටවල දේශීය වෙලඳ පොලට අවශ්‍ය ප්‍රමාණය හැදුවත් ඒ ප්‍රමාණය විශාල නිසා අඩු ඒකක නිශ්පාදන වියදමක් ගන්න  ගන්න පුළුවන්. රට තුල පරිභෝජනයෙන් ස්ථාවර වියදම් පියවා ගන්න පුළුවන් නිසා තරඟකාරී මිලකට අපනයනය කරන්න පුළුවන්. කොහොම හරි විදේශ මුදල් ලැබෙන  ප්‍රමාණයට අඩු ගණනක් තෙල් සහ අනික් ආනයන සහ පිටරට අධ්‍යාපනයට වියදම් වෙන්න ඕන. එහෙම අතිරික්තයක් ලබාගත්තොත් විතරයි වසරක් පාසා ඉහල යන විදේශ ණය අඩු වෙන්න පටන් ගන්නේ.

අපනයනය සඳහා පමණක් නිෂ්පාදනය කරනවානම් එය සිදුවන්නේ එම රටවල වෙලඳ පොලට සපයන විදේශ ආයතන මේ රටේ ආයෝජනය කිරීමෙන්. එවැනි විශාල අයෝජන අද කාලයේ ලංකාවට එන්නේ නැහැ. ඒකට හේතු කීපයක් තියෙනවා.

1. 1970-80 දශක මෙන් නොව අද එවන් අයෝජන ලබා ගැනීමට උත්සාහ කරන රටවල් විශාල ප්‍රමාණයක් තිබීම සහ ලංකාවේ කම්කරු නීති ආදිය නිසා ලංකාව අයෝජකයින්ට ආකර්ශණීය තැනක් නොවීම. 1977 නිදහස් වෙලඳ කලාප හැදුවේ රටේ කම්කරු නීති බල නොපාන විදිහට. ඒත් 1994 පත් වෙච්ච චන්දිරිකා ආණ්ඩුව ඒක වෙනස කලා.

2. ලංකාවේ ශ්‍රම වියදම එම ආයෝජන ගන්නා අනික් තරඟකාරී රටවලට වඩා වැඩිවීම. උදාහරණයකට බංග්ලා දේශයේ වැටුප් ලංකාවට වඩා ඉතා අඩුයි. ඒ නිසා නුපුහුණු ශ්‍රමය අවශ්‍ය අය යන්නේ ඒ රටවලට.