ජාතික ගීය දමිල බසින් සහ බෞද්ධ ධර්මය ලොවටම

අද දින පැවැත්වූ රාජ්‍ය නිදහස් දින උත්සවයේදී ජාතික ගීය දමිල භාෂාවෙන් ගායනා කරනු ඇසීමෙන් මගේ රට ගැන ඉමහත් ආඩම්බරයක් ඇතිවුණි. නිදහස ලැබූ දිනවල සිටම තිබූ දමිල භාෂාවෙන් ගැයුණු ජාතික ගීය මම නොදන්නා හේතුවක් නිසා පාවිච්චියෙන් බැහැරව තිබිණි. 

1949 දී ජාතික ගීය දමිල භාෂාවෙන්ද ගැයුණු බවට සාක්ෂියක් 

දැනට දශකයකට පමණ පෙර රූපවාහිනී සාකච්චාවකදී අස්රෆ් හිටපු ඇමති  වරයා විසින් නැහෙනහිර පළාතේ පාසැල් වල ජාතික ගීය දමිල භාෂාවෙන් ගායනා කරන බව ඇසීමෙන් පලමු වරට මේ ගැන දැනගතිමි. මගේ ප්‍රියතම හිමිනමක් වූ සෝම හිමියන් මෙම සාකච්චාවේදී ඒයට විරුද්ධව අදහස් දැක්වූ විට මට ඇති වූයේ පුදුමයකි.   

කලින් කතෝලික භක්තිකයෙකු වූවත් මගේ  මවගේ පාර්ශවයේ නෑදෑයන්ගේ සියල්ලම බෞද්ධයන් නිසා බෞද්ධ ආගමික උත්සව වලට කුඩා දරුවකු කාලයේ සිටන්ම සහභාගි වී ඇත්තෙමි. ආගමික උත්සව වලදී පාලි ගාථා සජ්ජායනය කිරීම දැක ඇති නිසා ඔවුන් කියන දේ තේරුම කුමක්දැයි ඇසීමට පුරුදුව සිටියෙමි. බොහෝ දෙනෙක් කටපාඩමින් ඒවා කිව්වාට ඒවායේ තේරුම දැනගෙන සිටියේ අතලොස්සකි. මෙය මා පුදුමයට පත්කරවන්නක් විය. එයට හේතුව කතෝලික යාඥ්ඥා ආදිය කුඩා කල සිටම සිංහලෙන් කියන්නට මම දන්නා සිංහල කතෝලිකයින් පුරුදුව සිටිය නිසාය. රටවල් සිය ගණනක් පැතිරුණු විදේශ ආගමක් තම යාඥ්ඥාවන් එක් එක් භක්තිකයින්ගේ බසින් කරද්දී, බෞද්ධ මූලස්ථානය ලෙස සැකෙන ලංකාවේ බෞද්ධයන් අන් භාෂාවකින් තමන්ගේ ආගමික කටයුතු සිද්ධ කිරීම දහමේ හරය ව්‍යාප්ත නොවීමට හේතුව බව පැහැදිලිය.  (මෙම තර්කය ගණ පිහිටුවා පිළියෙල වී ඇතැයි සැලකෙන පිරිත් සජ්ජායනා සඳහා අදාල නොවේ.)

මේ කරුණ ගැන හැදෑරීමේදී මට වැටහුනේ ලෝකයේ කොනක බිහිවූ ක්‍රිස්තියානි ආගම් යුද්ධ ආදිය හරහා සහ බලෙන් ආසියානු, අප්‍රිකානු ආදී රටවල පැතිරෙව්වත් අදටත් එම ආගම් අදහන අය බහුලව සිටීමට හේතුවත්, බුදුදහම ලෝකයට දීමට ප්‍රතිඥ්ඥා දී ඇති ලංකාවට බුදුදහම උතුරු නැහෙනහිර පළාත් වල සිටින දමිලයන්ට වත් සාර්ථකව පැතිරීමට නොහැකිවී ඇත්තේත් මෙම භාෂා ප්‍රශ්ණය නිසා බවය.   1960 ගණන් වනතෙක්  කතෝලික ආගමේ පුද පූජා පවත්වා ඇත්තේ ලතින් භාෂාවෙනි. එසේම එවකට පූජා ප්‍රසාදීන් අන් රටවලට යවා ඇත්තේ රෝමයේ පුහුණු කිරීමෙන් පසුවය. මෙසේ අන් රටවලින් එන පූජක වරුන් ලතින් භාෂාවෙන් පවත්වන පූජා ආදිය නිසා අන් භාෂාවල් කථා කරන අය එම දහමින් ඈත්වන්නට පටන් ගෙන ඇත. පණස් හෝ හැට ගණන් වල  ආරම්භයේදී පවත්වන්නට යෙදුන දෙවන වතිකානු සංගායනාවේදී මේ ගැන සලකා බලා පිලියම් ගැන සාකච්චා කරන ලද බවත් එයින් පසු සියළුම යාක්ඥා, ගීතිකා සහ බයිබලය එක් එක් රටවලට අදාල භාෂාවලට පරිවර්ථනය කිරීමටත් සියළුම පුද පූජා එක් එක් රටවල භාෂාවෙන් සිදුකිරීමටත් තීරණය කර ඇත. මෙම සංගායනාවේදී ගන්නා ලද තීරණ අනුව කරන ලද අනෙක් ප්‍රධාන වෙනස නම් එක් එක්  රටවල් සඳහා  පූජා ප්‍රසාදි වරුන් එම රටෙන්ම බඳවාගෙන පුහුණු කිරීමය. මෙයින් සිදුවූ විශාලතම වාසිය තමන්ගේ රටේ, තමන්ගේ භාෂාවෙන් සහ එම භාෂාවේ ඇති ආත්තෝපදේශ, හාස්‍ය ජනක දේවල්, එම රටේම සිදුවූ තම පෞද්ගලික අත්දැකීම්, භාෂාවේ විශාල වචන පරාසයන් ආදිය යොදාගෙන තමන්ගේම පූජා ප්‍රසාධි වරු  කරන දේශනා ආදිය රටේ කතෝලිකයන්ට තමන්ගේම දෙයක් ලෙස බොහෝ කිට්ටුවීමය. 

ලෝකයේ වඩාත්ම තර්කානුකූල ධර්මය ලෙස මම පිලිගන්නා බෞද්ධ ධර්මය විදේශ රටවල ව්‍යාප්ත වීම අඩු වීමට හේතුව මෙයින් මට පැහැදිලි විය. ලෝක ජනයා අතර පවතින අසහනය, වෛරය, බෙදීම්, ජීවන තත්ත්ව අසමානතා ආදිය අඩුකිරීමට හෝ නැතිකිරීමට හැකි එකම ධර්මය බුද්ධ  ධර්මය බව මම තරයේ විශ්වාස කරමි. ලෝකයට මෙම ධර්මය පැතිරීමට හැකි ආකාරය පිලිබඳව විස්තරාත්මකව ලිපියක් සලසා බෞද්ධ තීරණ ගත හැකි කිහිප දෙනෙක් අතට කලකට පෙර පත් කලත් ඉන් වැඩක් සිදු නොවුණි. පරිගණක කිහිපයක් මාරුවීම නිසා අද මේ ලිපිය මට සොයා ගැනීමටවත් නොහැක. විදේශ ධර්මදූත සේවයට යන ලංකාවේ ස්වාමීන් වහන්සේලා ඔවුන්ගේ එම වරප්‍රසාදය නැතිකර ගැනීමට අකමැති බව මගේ හැඟීමයි. ඇමෙරිකාවේ ස්ථාන කිහිපයක, ඔස්ට්‍රේලියාවේ, නවසීලන්තයේ ගිහියන් සෑදූ පන්සල් අත්පත් කරගෙන එම ස්වාමීන් වහන්සේලා නිසා දෙකට බෙදුණු සමහර නගර වල සිංහල බෞද්ධයන් ගැන පෞද්ගලිකවම දන්නා හෙයින් මගේ මෙම අදහස තවත් තීව්‍ර විය. 

ඉංග්‍රීසීන් සහ ප්‍රංශ ජාතිකයින් ලෝකයට ඔවුන්ගේ භාෂාව දායාද කලහ. ඉන්දියානුවන්, ඉතාලි ජාතිකයින් සහ චීන්නුන් ලෝකයට ඔවුන්ගේ ආහාර දායාද කලහ. මේ සියල්ල අභිබවිය හැකි මහාර්ඝ දායාදයක් ශ්‍රීලාංකිකයින්ට ලෝකයට දිය හැක. ඒ බුදු දහමයි.  එය කල යුතුවන්නේ 1960 ගණන්වල සිට කතෝලික දහම ව්‍යාප්ත කිරීමට කතෝලික සභාව ක්‍රියා කල ආකාරය අනුගමනය කිරීමෙනි. 

(අන්‍යාගමිකකරණය සිදුකරන්නේ බටහිරින් මුදල් ලැබෙන අටවාගත් සමහර 'ක්‍රිස්තියානි' කඩ වලින් මිසක කතෝලික සභාවෙන් නොවන බව බොහෝ දෙනා නොදනිති. එම අටවාගත් අය කරන්නේ 'ආගමක් පැතිරවීමට' යැයි කිය බටහිර රටවලින් මුදල් එකතු කොට සුළු මුදලක් වියදම් කොට ෆොටෝ පෙන්වා ගසා කෑමකි.)

ධනවත් බෞද්ධ රටවල් වන ජපානය, තායිලන්තය ආදී රටවලින් මුදල් ආධාර ලබාගෙන අවුරුදු  50 -100 ක් පමණ දීර්ඝ කාලීන සැලසුමකින් සංවිධානාත්මකව මෙය සිදුකරන්නේ නම් ඉස්ලාම් ආගම අදහන්නේ යැයි කියන සුළුතරයක් පතුරන අන්තවාදය පරදා  ලොව පුරා බුදුදහම පැතිරෙන දිනයක් උදාවනු ඇත. මෙම ධර්මය තමන්ගේ බසින් ඉගෙනීමට, දේශණා කිරීමට හැකිවන සේ භික්ශු/ ගිහි දේශක පුහුණු උපසම්පදා මධ්‍යස්ථාන ලෝකයේ රටවල් , නගර විශාල සංඛ්‍යාවක ඇතිවී, විවිධ පාට, විවිධ ජාතීන්ගෙන් සමන්විතවූ, විවිධ භාෂා කථා කරන භික්ශූන්/ගිහි දේශකයන්, පුහුණු කරන්නන්  බිහිවී, ධර්මය හැදෑරීමට සහ අනුගමනය කිරීමට පොත් ලෝකයේ සියළු භාෂා වලින් ලියවී ඇති, ලෝ වැසියන් බොහෝ දෙනෙක් බුදු දහම සරණ යන දිනයක් එන බව නම් මම විශ්වාශ කරමි.  එසේ බුදු දහම අනුව යන බොහෝ දෙනා ලංකාවේ සිටිනා ලේබල් බෞද්ධයන් මෙන් නොව එම දහමේ පෙන්වා දී ඇති සත්‍යයන් තේරුම්ගෙන එහි පෙන්වා දී ඇති මාර්ගයේ යන වුන් වන බවත් සහතිකය.

මෙවන් පසුබිමකින් එන සමහර සිංහල භික්ශූන් සහ ගිහියන් ජාතික ගීය දමිල භාෂාවෙන් ගායනා කිරීම ගැන දක්වන අන්තවාදී අදහස් ගැන මම පුදුම නොවෙමි. එහෙත් අපේ රට වර්ණනා කිරීමට සහ එයට ගෞරව කිරීමට ඇති ජාතික ගීය සහ එහි වචන තමන්ට තේරෙන සහ හැඟීමක් ඇතිවන ආකාරයෙන් තමන්ගේ භාෂාවෙන් ගායනා  කිරීමට රටේ සියළු පුරවැසියන්ට ඇති අයිතිය රැක ගැනීමට සිංහලයෙක් ලෙස ඕනෑම අවස්ථාවක ඉදිරිපත්වෙමි.