 |
| මගේ ජීවිතය හැරවූ ඔහුට මගේ ප්‍රණාමය |
පොකුරුවැහි ලියන වත්සලා මිනිසුන්ගේ ජීවිතයේ හැරවුම් ලක්ෂ ගැන ලියල තිබුන පෝස්ට් එක මගේ ජීවිතයට කථාවටත් සමාන නිසා මගේ කථාව බෙදාගන්නවා. වයසින් මගේ සමකාලීනයෙක් වන රවී වීරසිංහ මහත්මයත් ඔහුගේ උපන්දින අලලා මේ හා සමාන කථාවක් කියා තිබුණා. ඒකත් මගේ අත්දැකීම් වලට සමානයි.
මේ කථාව අනික් කථාවලින් වෙනස් වන්නේ මෙය මගේ ජීවිතයේ විශාලතම හැරවුම් ලක්ෂයට පහසුකම් සැපයූ පුද්ගලයා (facilitator) ගැන වීමයි.
කුඩා කාලයේ එක තැනක ඉඳගෙන පාඩම් කරන ගතියක් මට තිබුණේ නැහැ. පන්තියේ උගන්නන දේ තර්කානුකූලව මතක තිබීමේ ශක්තියක් ඒ කාලේ තිබ්බා. (දැන් නම් ඒක පොඩ්ඩක්වත් නැහැ ). ඒ නිසා මම කිසිම විභාගයකට පාඩම් කලේ නැහැ. ඒත් පන්තියේ විභාගවලින් 2-5 අතර ස්ථාන ගන්න එක මට සුළු දෙයක් වුණා. වත්සලා වගේම මමත් 5 වසරේ ශිෂ්‍යත්වය සමත් වුනා. ඒක එතරම් ලොකු දෙයක් නොවෙන්නේ ඒ කාලයේ 5 වසර ශිෂ්‍යත්ව විභාග ලිව්වේ ටික දෙනෙක් පමණක් වීමයි. ඒත් 7 වසර වන විට ඒක ජනප්‍රිය වෙලා පාසැලෙන් ඒකට පෙනී සිටීම අනිවාර්‍යය වුනා. ඒකෙන් සමත් වෙච්ච අතලොස්ස අතරට යන්න මට පුළුවන් වුනා. (එකල අදියර දෙකකින් පැවැත්වූ 7 වසර ශිෂ්‍යත්ව විභාගය පසුකාලයක අහෝසි වුනා)
මගේ පාඩම් නොකර විභාග කිරීමේ ගතිය හොඳින් දත් දෙමව්පියන් 9 වසර අවසානයේදී පෙනී සිටීමට සිදුවූ (ඔව් ඒ කාලේ NCGE/HNCE කියල අලුත් ක්‍රමය නිසා එම NCGE විභාගය පැවැත්වූයේ 9 වසර අවසානයේදී ) විභාගයේ විෂයයන් දෙකක් අතර මැද තිබූ නිවාඩු දවසේ ඔවුන්ට සහභාගී වීමට තිබූ ටිකක් දුර ගමනකට මාවත් සහභාගී කරගත්තා. ඒත් ඒ විභාගයෙනුත් හොඳින් සමත් වීම මට ප්‍රශ්ණයක් වුණේ නැහැ.
උසස් පෙලත් ඒ වගේ පාඩම් නොකර කිරීමේ ප්‍රතිඵලය වුනේ නම් හිතපු දෙයක් නෙවෙයි. ගෙම්බෝ විශාල ප්‍රමාණයකත්, කැරපොත්තන් විශාල ප්‍රමාණයකත් ජීවිත වලට වග කිව්වත් වෛද්‍ය විද්‍යාලයේ කැන්ටිමේ රස්සාවක් ගන්නවත් ඒ ප්‍රතිඵල වලින් හැකිවුණේ නැහැ. බයෝ සයන්ස් කරලා ඒ සම්බන්ධ අංශ වලට යන්න ඒ කාලයේ වෙනත් පෞද්ගලික පාඨමාලා වත්, වත්සලා ගිය විවෘත විශ්ව විද්‍යාලයවත් ඒ කාලයේ තිබුණේ නැහැ හෝ මම දැනගෙන හිටියේ නැහැ . ඉතින් යාළුවෝ ඔක්කොම කරන දේ වුන රැකියාවල් වලට ඉල්ලුම් කිරීම පටන් ගත්තා. ජාත්‍යන්තර පාසැල් බිහිවෙන්න හිතලවත් තිබුනෙ නැති කාලෙක වාසනාවකට මම ඉගෙනගත් පාසැලේ සිසුන්ට පුද්ගලික අංශයේ රැකියා වල ඉල්ලුමක් තිබ්බා. ඒකයි බුද්ධි පරීක්ෂණ තරණය කරන්න තිබ්බ සහජ හැකියාව නිසයි පිළිගත් සමාගමක කලමණාකරණ අභ්‍යාසලාභී (Management Trainee) තනතුරකට තේරෙන්න එච්චර අමාරු වුනේ නැහැ. ඒකේ මම කැමතිම වෙච්ච දේ තමයි මාසික දීමනාව හැටියට ගෙවන ගණන සෑහෙන්න විශාල මුදලක් වීම. ඒක මගේ පියාගේ එකල වැටුපෙන් 20% ක පමණ ප්‍රමාණයක්.
මගේ ජීවිතයේ හැරවුම් ලක්ෂය වුනේ මෙතැනදි තමයි. එම සමාගමේ බඳවා ගැනීමට නිර්දේශ කිරීම (referee reports) අත්‍යාවශ්‍යයි. එවකට මගේ පියා රජයේ ව්‍යවස්ථාපිත මණ්ඩලයක එක් අංශයක ප්‍රධානියෙක්. එම ආයතනයේම මුදල් අංශයේ ප්‍රධානියා තමයි ඔහුගේ මිතුරා. මම නිර්දේශ කරන්නා ලෙස මගේ ඉල්ලුම් පත්‍රයේ දැම්මේ ඔහුව. මාව තෝරාගෙන ඇති බවත් ඔවුන් නිර්දේශ කරන්නාගේ ලිපිය ලැබෙන තෙක් බලා සිටින බවත් එම සමාගමෙන් දුරකථනයෙන් දැන්වූවා. ඔහුගේ මිතුරාට එය යවන ලෙස මතක් කරන ලෙස මම මගේ පියාට කිව්වා. එක දිනක් ඔහුගේ මිතුරා මට ඔහුගේ කාර්‍යාලයට එන්න කියල පියා අත පණිවිඩයක් එවල තිබුණා.
ඔහු එන්න කියන්නේ මා සමඟ මගේ නිර්දේශ කිරීමේ ෆොර්ම්ස් පුරවන්න කියලා මම බලාපොරොත්තු වුනා. ඒ නිසා ඔහුව හමුවෙන්න මම ගියේ ඉතාමත් සතුටින්. ඒත් ආපහු ආවෙ නම් සතුටකින් නෙවෙයි. එතනදී සිදුවුනේ මම බලාපොරොත්තු නොවුන දෙයක්. . මම බැඳෙන්න යන සමාගම, පුහුණුව, පුහුණුවට පසුව රැකියාව, ලැබෙන දීමනාව වගේ විස්තර අහපු ඔහු මගේ නිර්දේශ ලිපිය යැවීම ප්‍රතික්ෂේප කලා. ඔහු කීවේ මම එම රැකියාවට බැඳුනොත් එහි වරප්‍රසාද නිසා ඉදිරියට ඉගෙන ගැනීමක් නොවෙන බවත්, බොහෝ විට කමින් බොමින් (වැඩිපුර බොමින්) විනෝදයට බර ජීවිතයකට යොමුවී එක්තරා විදිහකට ජීවිතය නාස්ති කර ගැනීමට ඉඩ වැඩි බවත්. අතේ මිටේ මුදල් ඇතිව පිළිගත් සමාගමක රැකියාවක් ලබාගෙන ඉතා සතුටින් ගෙවෙන කාලයක් ගැන මම මැවූ සිහින ඔක්කොම ඔහු ඒ පැය තුල විනාශ කලා.
ඔහු මට කීවේ විදේශීය ගණකාධිකරණ ආයතනයක සුදුසුකම් ලබා ගත හැකි විභාග සඳහා කොළඹ පැවැත්වෙන පන්ති වල ඔහු දේශණ පවත්වන බවත්, ඒ සඳහා සහභාගී වී වෘත්තීය සුදුසුකමක් ලබා ගන්නා ලෙසත්ය. උසස් පෙලට විද්‍යා විෂයයන් හැදැරූ මට ගණකාධිකරණය ඉගෙනීමට ඇති අපහසුව ගැන පුන පුනා කිව්වත් ඔහු ඒක පිළිගත්තේ නැහැ. ඔහු කියන දේට විරුද්ධව වෙනත් නිර්දේශ කරන්නෙකු හරහා අර රැකියාවට යාමට හැකි වුනත්, ඒකට මගේ පියාගෙන් කිසිම අවසරයක් ලැබුණේ නැහැ.
හොඳ වැටුපක් ලබාගෙන මාස ගණනකින් මෝටර් සයිකලයකුත් මිලදී ගෙන පොශ් තරුණියන් ඇසුරු කරමින් ගෙවන ජීවිතයක් වෙනුවට, කට ලඟට පිරවූ බස් වල පන්ති යමින්, දවස් 10 ක් වත් යැපීමට නොහැකි කුඩා දීමනාවක් ගෙවන විගණන ආයතනයක පුහුණුවට යමින් ගත කරන කාලයක් ලැබීමට මම (අ)වාසනාවන්ත වුනා. උදේ පුහුණුවන රැකියාවට ගොස් හවස විෂයය පන්ති වලට ගොස් රත්‍රී 9.00 ට පමණ කොල්ලුපිටියෙන් නුගේගොඩට 112 බස් රථයක් ගැනීමම අමාරු කාරණයක්. ඒ හැම විටම මම පියාගේ මිතුරාට සිතින් ද්වේශ කලා.
ඒ පන්ති යාමත් මම කලේ මට පුරුදු පාඩම් නොකරන ක්‍රමයටමයි. ඒකට එක හේතුවක් වුනේ හැදැරීමට තිබූ විෂයයන් වූ මුල්‍ය කලමණාකරණය, ආර්ථික විද්‍යාව වැනි දේ උසස් පෙළට බයෝ සයන්ස් කල මට ආගන්තුක වීම. ඒකේ වෙනසක් වුනේ මෙහෙමයි. පන්ති යාමට වියදම එතරම් නොවුණත් එම පාඨමාලාවේ එක මට්ටමක විභාගයකට බ්‍රිතාන්‍ය මුදලින් ගෙවිය යුතු විභාග ගාස්තු මගේ පියාගේ එක මසක වැටුපට සමාන වුනා. පලමුවෙනි විභාගයට ඇතුළුවීමේ පත්‍රිකාව විභාග දිනයට දවස් 30 කට පමණ කලින් ලැබුණාම තමයි බරපතල කම ඔළුවට ගැහුවේ. මෙයින් අසමත් වුණොත් තව මාස හයකින් නැවත එවන් මුදලක් ගෙවීමට පියාට සිදුවෙනවා. ඒ ඇති වෙච්ච කම්පනය කොතරම්ද කියනවානම් ඒ දින 30 ජීවිතයේ කවරදාකවත් නොකල පාඩම් කිරීමක් මම කලා. නිදා ගැනීමක් ඒ දවස් වල කලා කියල මතකයක් නැති තරම්. මේ කාලයේ අන්තර් ජාලය, යූටියුබ් හෝ වෙනෙකක් තබා අවශ්‍යවුන මුද්‍රිත පොත් පවා තිබුණේ නැහැ. බොහෝ විට ලැබුනේ 20-30 පාරක් ෆොටොකොපි කල පොත් වල පිටු පමණයි.
(කථාවට අදාල නොවුණත් මතක් කල යුතුම දෙයක් තියෙනවා. අද මෙන් නොව මේ කාලයේ ගණකාධිකරණය හැදෑරූ සිසුන්ගෙන් 90% ක් පමණ දමිල ජාතිකයින්. ඔවුන්ට විදේශ වල සිටින ඔවුන්ගේ නෑදෑයින්ගෙන් පොත් වල කොපි ලැබුණා. ඔවුන් කිසිම පැකිලීමකින් තොරව ඒවා සිංහල සිසුන් හා බෙදා ගත්තා. ඒ කාලයේ උතුරේ සටන් තිබුණ අවධියක්. ඒත් ඒ බෙදීම් සිසුන් අතර තිබුණේ නැහැ. හැමෝගෙම අරමුණ වුනේ එකිනෙකා අතර තරඟ කිරීමට වඩා එකට ඉන්න වලෙන් ගොඩ එන්න. එකෙකුට නොතේරෙන දෙයක් කියල දීමට අනිකා මැලිවුනේ නැහැ. පන්ති වල සිසුවියන් වැඩි හරියක්ම දමිල ජාතික අය. ඉස් ඉස්සෙල්ලාම මගේ හිත ගියෙත් ඒ පන්තිවල සිටි අති සුන්දර දමිල තරුණියකට. අනික් දමිල යාළුවන්ගෙන් බොහෝ උදව් ලැබුණත් ඒක සාර්ථක වුනේ නැහැ. ඒත් සිංහල දමිල විවාහ කීපයක්ම ඒ සිසුන් අතරින් පසු කාලයකදී වුනා.)
මගේ පලමුවෙනි සීරියස් පාඩම් කිරීමේ ප්‍රතිඵලය නම් හොඳ දෙයක් වුනා. ඒකේ ප්‍රතිඵලය වුනේ ඒ ලෙවල් විභාගයේ නොදැකපු 'ඒ' සාමාර්ථ කීපයක්ම ලැබීම. ඒකත් එක්ක නැවත ලැබුණු පවුල තුල පිළිගැනීම, පාඨමාලාව කරන අය අතර ලැබුණු පිලිගැනීම ආදිය මඟින් මම තවත් දිරිමත් වුනා. අන්තිම ප්‍රතිඵලය වුනේ අවුරුදු 22 වෙන විට පූර්ණ සුදුසුකම් ලැබීමට කලයුතු වූ විභාග 5 ම ඉවර කරන්නට හැකිවීම. ඒ කාලය ගණකාධිකාරීන්ට ඉහල ඉල්ලුමක් තිබ්බ නිසාත්, සුදුසුකම් ලත් ගණකාධිකාරීන් අඩු ප්‍රමාණයක් සිටි කාලයක් නිසාත් අවුරුදු 24 වෙනකොට මම හීන දැකපු මෝටර් සයිකලය වෙනුවට රැකියා ස්ථානයෙන් ලබා දෙන වාහනයක් සහිත රැකියාවක් ලබා ගන්නත් හැකිවුණා.
මගේ පාසැලේ ලඟම යහළුවන් කීප දෙනෙක්ම වෛද්‍ය විද්‍යාලයට තේරුණා. ඒකාලයේ ජවිපෙ ගෙනගිය විශ්ව විද්‍යාල වර්ජනය නිසා ඒ අය වෛද්‍යවරු වුනේ අවුරුදු 29 දී. වෛද්‍ය විද්‍යාලයේ කැන්ටිමට යාමට වත් උසස් පෙලින් සුදුසුකම් නොලැබූ මම ඔවුන්ට අවුරුදු 7 කට කලින් වෙන වෘත්තීය අංශයක සුදුසුකම් ලැබුවා. ඒ කාලයේ පාසැල් මිතුරන් සමඟ විනෝද චාරිකා යන විට ඒවාට වියදම් කිරීමට හැකියාව තිබුණු චාරිකා යාමට වාහනයක් තිබුණු අතලොස්සෙන් කෙනෙක් වීමට මට හැකිවුණා.
පුද්ගලික විශ්ව විද්‍යාල ඇතිකිරීමට බොක්කෙන්ම පතන ඒ ගැන ලියන කෙනෙක් වීමට මගේ මේ අත්දැකීම් බල පෑවා. මට තිබුන එක වාසියක් වුනේ අධික වියදම් සහිත මාර්ගයක යන්න මගේ පියාට වෙනත් වියදම් කල් දමා හෝ සමහර විට සුළු වශයෙන් ණයවී හෝ වියදම් කිරීමට හැකිවීම. ලංකාවේත් අන් රටවල වගේ පුද්ගලික විශ්වවිද්‍යාල සහ සිසුණය ක්‍රමය තිබෙනවා නම් වෙනත් වෘත්තීමය නොවන රැකියා කරන කොතරම් දෙනෙක්ට සුදුසුකම් ලබා ගන්න හැකිවෙනවා දැයි යන්න මගේ හිතට තදින්ම කාවැදුනා.
මේ කථාවේ වීරයා මම නෙවෙයි. විනාඩි කීපයක් යොදවා නිර්දේශ ෆෝරමය නොපුරවා පැයක පමණ කාලයක් තරහින් පිපිරෙමින් සිටි ඔහුගේ මිතුරාගේ අකෘතඥ ලෙස හැසිරෙන දරුවා ඔහු හරි යැයි හිතන මාර්ගයට (බලෙන් මෙන්) යොමු කල නැසීගිය එස් ලෝගනාදන් මැතිතුමා තමයි මගේ ජීවිත කථාවේ වීරයා. කියන දේ කරන්න බැරිනම් ඕන දෙයක් කරගනින් කියා මා එලවා නොගනිමින් ඔහු කියන පාරට මාව දැමීමට ඔහුට පරිණත කමකුත්, ඉවසීමකුත් මගේ අනාගතය ගැන කැක්කුමකුත් ඔහුට තිබුණා.
එතුමා මියයන තෙක්ම ඔහු මට කල උදව්ව හමු වෙන හැම විටකදීම මම ඔහුට මතක් කලා. කෙලින්ම ඔහුගෙන් මා ඉගෙන ගත්තේ මුල්‍ය කලමනාකරණ විෂයය පමණක් වුනත් ඔහු හමුවුන සාද වලදී ඔහු මාව අන් අයට හඳුන්වා දුන්නේ ඔහුගේ හොඳම ගෝලයා හැටියටයි. ඔහුගේ අන් ගෝලයන් වූ මගේ සමහර දමිල ජාතික ගණකාධිකාරී මිතුරන්ට එය නොරුස්සන දෙයක් වුනා. ඔහු පෙන්වූ මාර්ගයේ ගොස් මා සාර්ථකවීම ගැන ඔහු ඇත්තටම සතුටු වුනා.
හැම වසරකම සුභ පැතුම් පතක් සමඟ මම ඒ වනවිට කරමින් සිටි රැකියාවේ වැඩ ගැන ඔහුව දැනුවත් කලා. දුරකථන බහුල වූ පසු කාලයක එවකට විශ්‍රාම ගොස් සිටි ඔහුට නිතර කථා කලා. වෛද්‍යවරියක් වූ ඔහුගේ දියණියගේ වෘත්තීමය අවශ්‍යතාවයකදී සාපේක්ෂව ඉතාම සුළු උදව්වක් කරන්න මට හැකිවුණා. මම කල උපකාරයට ස්තූතියි කිරීමට දිනක් මගේ කාර්‍යාලයට පැමිණි ඇය සහ ඇගේ සැමියාට ඇයගේ පියාගේ කාර්‍යාල කාමරයේ සිදුවූ දේ සහ එහි ප්‍රතිඵලය ගැන කියා දුන්නා.
මැතකදී ජයරත්න මල් ශාලාවේ ඔහුගේ දේහය බැලීමට ගිය විට කාලයකට පසුව හමුවූ ඔහුගේ වයස්ගත බිරිඳ මට කිව්වේ ඇයගේ සැමියා මට මෙන් බොහෝ දෙනෙකුට එලෙස උදව් කර ඇති බවත්, ඔහු කල උදව් අවුරුදු 30 ක් තිස්සේ මතක තිබ්බේ මට පමණක් බව ඔහු නිතර ඇයට කී බවයි. ඔහු වෙනුවෙන් පලකල සිහිවටනයකට මගේ අත්දැකීම ලියන ලෙස ඔහුගේ දියණිය කල ආරාධනාවත් මම පිලිගත්තා.
ඔහු මට කල උදව්ව ඉදිරියට ගෙනයාමට (to pay it forward) ආර්ථික ශක්තිය අඩු මගේ මිතුරන් දෙදෙනෙකුගේ දරුවන් දෙදෙනෙක් අද සුදුසුකම් ලත් ගණකාධීකාරිනියක් සහ ඉංජිනේරුවෙක් කරන්න මට හැකිවුනා. තව බොහෝ දෙනෙකුට ඉහල අධ්‍යාපනය මාර්ග ගැන මඟ පෙන්වන්නත් මට හැකිවුණා. ඒ හැම දේකම පින මගේ කථාවේ වීරයා වූ ලෝගනාදන් මැතිතුමාටයි.
වත්සලාගේ කථාවේ ඇය තරුණ අයට ඇයගේ අත්දැකීමෙන් ඉගෙන ගත හැකි දේවල් ගැන කියා තිබුණා. මට බෙදා ගත හැකි පණිවිඩය නම් ජීවිතයේ අත්දැකීම් ඇති අය පෙන්වන අමාරු පාරවල් වල ගමන් කිරීම පහසු පාරවල් වල යාමට වඩා දීර්ඝ කාලීනව වඩා හොඳ විය හැකි බවයි.
(80 දශකයේ අමාත්‍යාංශ ලේකම් වැනි ඉහල තනතුරු දැරුවත් එස් ලෝගනාදන් මැතිතුමාගේ පින්තූරයක් වත් අන්තර් ජාලයේ නැහැ. ඒ නිසා එවැන්නක් මේ කථාවට එකතු කරන්න විදිහක් නැහැ)
