වැටෙන් එහා පැත්තේ කොල පාට තණකොල

වැටෙන් එහා පැත්තේ තණකොල කොල පාටයි කියල කියමනක් අපි නිතර පාවිච්චි කරනවා නේ. ඒකෙන් විස්තර වෙන්නේ සාමාන්‍ය මනුෂ්‍ය ස්වභාවයක්. අද අපට තියෙන දේවල් වලට වඩා අනික් අයට තියෙන අපිට නැති දේවල් ලබා ගැනීමට ඇති ආසාව අපිව බොහෝ දුරට ඒ දේවල් හොයාගෙන යන්න පෙලඹවනවා. අපිට අද තියෙන දේවල් නැති කරගෙන ඒ පෙලඹවීම් හඹා යාමටත් අපි සමහරු මැලිවෙන්නේ නැහැ. බටහිර රටවලට සංක්‍රමණය කිරීමට සමහර අය දරණ උත්සාහය මේ සංසිද්ධිය මොනවට කියාපාන අවස්ථාවක්. බොහෝ දෙනෙක් හිතාගෙන ඉන්නෙ ඒ රටකට සංක්‍රමණය වුණොත් අපේ තිබෙන ඔක්කොම ප්‍රශ්ණ විසඳෙනව කියල. බොහෝ සංක්‍රමණිකයන්ගේ මම දැකපු පොදු සාධකයක් තමයි සංක්‍රමණය වන පරම්පරාව බොහෝ ප්‍රශ්ණ වලට මුහුණ දීමත් දෙවන පරම්පරාව ඊට වඩා හොඳින් එම රටවල් වලට අනුගත වීමත්. 

මගේ වෘත්තියත් ඒකාලේ බොහොම ලේසියෙන් සංක්‍රමණය වෙන්න හැකියාවක් තිබුණ එකක්. ඒ කාලේ ලංකාවේ රැකියාවකින් ලබා ගත ගැකි අදායමට වඩා අදායමක් විදේශ රටක ලබා ගන්න හැකි වුණත් මට ඒ ගැන වුවමණාවක් තිබුණේ නැහැ. ඊට ප්‍රධානම හේතුව වුනේ මා සමඟ උගත් අය ඒ රටවල් ගිහින් ගත කරපු ජීවිත ගැන දැන ගැනීම. ආදායම වැඩි වුණත් වියදමත් ඒවගේම ඉහල නිසා අතේ ඉතිරිවෙන ගණන එක්කෝ එක සමානයි නැත්නම් මෙහෙදී වැඩියි. ඒකට හේතුව කොලඹ පදිංචි පවුලක ඉපදුන නිසා ගෙවල් කුලී ගෙවීමට සිදු නොවීමත් විවාහයට පෙර බැවින් තව බොහෝ දේවල් නොමිලයේ ලැබීමත් විතරක් නෙමෙයි අනික් වියදමුත් පඩියෙන් ඉතා කුඩා ප්‍රතිශතයක් පමණක් වීම.  ලංකාවේ පෞද්ගලික අංශයේ රැකියාවල යම් මට්ටමකින් ඉහලට යන විට  වාහනයක් ලබාදීම, ඉන්ධන ලබා දීම සාමාන්‍ය දෙයක්. තවත් ඉහලට යන කොට රියැදුරන් පවා ලැබෙනවා. සමහර අයට වාහන දෙකක් වුණත් ලැබෙනවා. එම රටවල  බොහෝ තනතුරු වලට වාහන හෝ ඉන්ධන ලැබෙන්නේ නැහැ. රියැදුරන් නම් කොහොමත් ලැබෙන්නේ නැහැ. මේ ඔක්කොම එක්ක දෙමව්පියන්, ඥාතීන්, විවිධ සමාජ වල හමුවූ මිතුරන් ආදිය    නිතර හමුවෙමින් ලංකාවේ පළමු පෙළ පුරවැසියන් වගේ ගෙවන ජීවිතය වැදගත් වුණත් ඒකට මුල්‍යමය වටිනාකමක් දාන්න බැහැ.

ලංකාවේ යුද්ධය පැවතිකාලයේ නම් සංක්‍රමණයට යම්කිසි හේතුවක් තිබුණා. මමත් ඒකාලයේ නිවාඩු පිට සංක්‍රමණය කර ළමුන්ට විදේශ පුරවැසිකම් ලබා දුන්නා. එහෙම කිරීමේදී මෙහි රැකියාව තබාගෙනම එය කිරීමට හැකියාව ලැබීමට වාසනාවන්ත වුණා. ආපසු යන අදහසින් ගිය කෙනෙකු නිසා ස්ථීර පදිංචියටම පැමිණි අයගේ ජීවිත නිරීක්ෂණය කරන්න හැකි පසුබිමක මම හිටියා. ඔබටත් එලෙස කිරීමට හැකියාවක් තිබෙනවානම් කළ යුත්තේ එයයි. මෙය දැන් අපහසු වන්නේ පුරවැසි භාවය ලබා ගැනීමට  සමහර රටවල සිටිය යුතු කාලය පසුගිය කාලයේ වැඩි කිරීම නිසා.

නිත්‍යානුකූලව සංක්‍රමණය වන බොහෝ දෙනෙක් පසුගිය දශක කිහිපය තුල ගියේ ඔස්ට්‍රේලියාව, නවසීලන්තය, කැනඩාව, එංගලන්තය වගේ රටවල් වලට. ලොතරැයි හෝ පවුල් එකතුවීමේ ක්‍රම මඟින් සමහරක් ඇමෙරිකාවටත් සංක්‍රමණය වුණා. සමහර අය ශිෂ්‍යත්ව හෝ පුහුණුව හෝ පිටරට උපාධි ලබා ගන්න ගිහින් එම රටවල් නවතින ක්‍රමයකුත් තියෙනවා. තවත් සමහර අය ඉතාලිය, ජපානය, කොරියාව වගේ රටවලට ගිහින් කාලයක් එහි රැකියා කිරීමෙන් පසු එම රටවල ස්ථීර පදිංචිය ලබා ගන්නවා. තවත් සමහරක් හොර මාර්ග වලින් හෝ සංචාරක වීසා මඟින් එම රටවලට ගොස් නෑවිත් සිටිනවා.   

හොර මාර්ග වලින් හෝ නිත්‍යානුකූල නොවන මාර්ග වලින් ගිහින් ඉන්න අය ජීවත් වීමට දරණ උත්සාහය දුටුවාම සහ ඔවුන් සමහරක් ජීවත් වෙන ආකාරය දුටුවාම මට හිතෙන්නේ ඔවුන් කලින් ආත්මයේ කරපු පාප කර්ම ගෙවනවා කියලයි. ඔවුන් යම් තත්ත්වයක ඒමට ඒ කරන කැපකිරීම සහ කන පරිප්පුව මේ රටේදී කරනවා නම් ඔවුන්ට මෙහෙත් ඉහලට එන්න පුළුවන්. ඔවුන් එම  රටවල කරන රැකියා වලට මෙහෙදී නම් කිසිවිටකවත් ඔවුන් ඇතුලත් වෙන්න හිතන්නේ වත් නැහැ. ඔවුන් සමහරක් එම රටවල් වලදී විඳින දුක මෙහෙ අයට කියන්නේ නැහැ. මෙහෙ ආවිට ඔවුන් පෙනී හිටින්නේ සුද්දන්ටත් ඉංග්‍රීසි උගන්වන කට්ටිය වගේ.

සමහර නිත්‍යානුකූල මාර්ග වලින් ගිය අයත් මුල් කාලවල පොඩි පොඩි රැකියා එකක් හෝ කිහිපයක් කරනවා. අද ලොකු රැකියාවක් කරන මගේ මිතුරෙක් එහි ගිය කාලයේ සුපර් මාකට් එකක ඔහුට කරන්න සිදුවුණ වැඩ ගැන ලස්සන කථාවක් කිව්වා. ලංකාවේදී ඔහුට රියැදුරෙක් සහිත වාහනයක් සහ තරු පහේ හෝටලයක ජිම් එකක සාමාජිකත්වයත් ඔහු සේවය කල සමාගමෙන් ලබා දී තිබුණා. සුපර් මාකට් එකේ විසිකරන දේවල් උස්සාගෙන ගොස් දැමීම ඔහුගේ කාර්‍යක් වූ නිසා එහිදී ජිම් යාමට අවශ්‍ය නොවන බව තමයි ඔහු කීවේ.

සංක්‍රමණිකයන්ට එම රටවල තිබෙන විශාලම වාසිය එම රටවල් පවතින අධ්‍යාපන ක්‍රමය. එයින් ප්‍රයෝජනයක් වන්නේ ළමයින්ට. තමන්ගේ ළමයින් වෙනුවෙන් තමන්ගේ ජීවිතය  කැපකිරීමට සූදානම් අයට නම් සංක්‍රමණය හොඳයි. ළමයින් විදේශ අධ්‍යාපනයට යවන්න වත්කම් තිබෙන කෙනෙක්ට නම් එම වාසියම එක්තරා දුරකට ලබා ගන්න පුළුවන්. ඒවගේම ලංකාවේ අවස්ථාවන් නැති තාක්ෂණික ක්ශේත්‍ර වල ඉන්න අයටත් එම රටවල් තමන්ගේ අධ්‍යාපනික සහ රැකියා අංශයන්ගෙන් ඉහලට යන්න දියුණු රටවලට සංක්‍රමණය වීම හොඳයි. සැම්බියාව වගේ රටවල් අදතරම් කුරුවල් වීමට පෙර එම රටවල සේවයට ගිය ඉංජිනේරුවන්, ගණකාධිකාරී වරුන් විශාල ප්‍රමාණයකුත් මේ රටවලට සංක්‍රමණය වෙලා තියෙනවා. ඔවුන් එන්නේ විශාල ප්‍රාග්ධනයක් එක්ක නිසා හොඳ නිවාසයක් සහ වාහනයක් මිලදී ගෙන ඔවුන්ගේ ආරම්භය අනික් අයට වඩා ඉස්සරහින් පටන් ගන්නවා. ඒවගේම අඹු සැමි දෙදෙනාම වෘත්තිකයන් වන පවුලුත් ඉහල සමාජ ස්ථර වලට ඉක්මනින් යනවා. 

මේ කොට්ඨාශ හැරුණම ලංකාවේ රැකියාවක් ලබා ගත හැකි එමෙන්ම එය රැකියාවක් ලෙසම නොසිතා තම සම්පූර්ණ උත්සාහයෙන් වැඩ කිරීමට කැමති අයට නම් වඩා හොඳ උපන් සහ ජීවත්වී පුරුදු තම දෙමව්පියන් සහ ඥාතීන් ඉන්නා රටේම ජීවත් වෙමින් ඉහල ඒමයි. ලංකාවේ සිටින විට අවුරුද්දකට සැරයක් දෙකක් විදේශ රටවල සංචාර වල ගිය සමහර අය විදේශ රටවලට සංක්‍රමණය වී අවුරුද්දකට සැරයක් ලංකාවට එන්නත් අඩුම ටිකට එක ලැබෙනකම්  හෝ මුදල් එකතුවෙනකම් බලාගෙන ඉන්නවා. මේ රටේ අතට පයට සේවකයො තියාගෙන හිටපු අය එම රටවල ගිහින් විඳින දුක මම හොඳට දැකල තියෙනවා. රජයේ ඉහල රැකියා හෝ පෞද්ගලික අංශයේ ඉහල රැකියා දමා ගොස් එහි කලින් තත්ත්වයට වඩා කුඩා රැකියා කරමින් එම රටට අනුගත වීමට උත්සාහ කරන අයනම් කරන්නේ තමන්ව රවටා ගැනීමක් කියල තමයි මගේ විශ්වාසය. 

දරුවන් සංක්‍රමණය වීමෙන් ගොඩක් දුක් විඳින්නේ වයසක දෙමව්පියන්. ඉඳ හිට දරුවන් බලන්න එම රටවල් වලට ගියත් ඔවුන්ට දරුවන් මුණුපුරු මිණිපිරියන් නිතර දකින්නට නොලැබෙන නිසා ඔවුන් දුකෙන් කාලය ගෙවනවා. ඔවුනුත් සංක්‍රමණය වන පරම්පරාවත් විඳින දුක් වලින් ප්‍රයෝජනයක් වෙනවා යැයි ඔවුන් සිතන්නේ තුන්වන පරම්පරාවට. එහෙම විශාල වාසියක් වනවා යයි මම නම් සිතන්නේ නැහැ. ලංකාවේ පාසැල් වල අධ්‍යාපනය ලබා ලංකාවේ උසස් අධ්‍යාපන ආයතන වල ඉගෙනුම ලබා රැකියා වලට ඉල්ලුම් කරන මධ්‍යම  පාන්තික බොහෝ දෙනෙක් අද දැනුම්, presentation සහ outlook අතින් ඉහල මට්ටමක සිටිනවා. මම හිතන්නේ අන්තර්ජාලය නිසා කලින් තිබුණ පරතරය ගොඩක් අඩුවෙලා. ඈත දුෂ්කර ප්‍රදේශයක අඩු පහසුකම් යටතේ සිටි කෙනෙකුට නම් එම රටවල නිවාසයක් මිලදී ගැනීම පහසුවීම, වාහන මිලදී ගැනීමට පහසු වීම, අඩු වියදමකින් ඉහල තත්ත්වයේ ආහාර පාන ලබා ගැනීමට හැකිවීම විශාල වාසියක් ලෙස පෙනෙන්නට පුළුවන්.  කොටින්ම මෙහෙ සමහර සුඛෝපභෝගී දේවල් කියල සම්මුති හදාගෙන ඉන්න දේවල් ඒ රටවල් වල හැමෝටම තියෙන සාමාන්‍ය දේවල්. ඒවුණාට කුඩා කාලේ සිටි පරිසරය විනෝද වුණ දේවල්, යහළුවන්, ඥාතීන් පුරුදුවුණ දේශගුණය, වගේ සේරම දේවල් අපේ ජීවිත වලට විශාල වටිනාකමක් එකතු කරනවා. මේවාට නියම වටිනාකම් නොදී ද්‍රව්‍යමය දේවලින් පොහොසත්වීමට වුවමනා සහ එයට මෙරටේ අවස්ථාව මදි යැයි සිතන අයට නම් සංක්‍රමණය හොඳ ලෙස පෙනෙන්න පුළුවන්.

බටහිර රටවල අය බොහොමයක් ජීවිතය දෙස හා දරුවන් දෙස බලන ආකාරය ආසියාතික අපිට වඩා වෙනස්. ඔවුන් ලැබෙන වේතනයෙන් විශාල ප්‍රමාණයක් එදිනෙදා ජීවත් වීමට සහ විනෝද වීමට වියදම් කරනවා. බොහෝ විට ඔවුන් විශ්‍රාම ගන්නා විට ඉතිරිවන්නේ ඔවුන්ගේ නිවස පමණයි. ඔවුන් දරුවන්ට නිවාස අරන් දීමට වෙහෙසෙන්නේ නැහැ. දරුවන් බොහෝ විට නොමිලයේ  අධ්‍යාපනය ලබා උසස් අධ්‍යාපනයට රටෙන් දෙන ණය මුදල් ලබාගන්නවා.  ආසියාතිකයින් එම රටවලදීත් පුළුවන් තරම් ඉතිරි කිරීමට පෙලඹෙනවා. එවිට ඔවුන් එම රටවල් වල විනෝද විය හැකි දේවල් බොහොමයක් කරන්නේ නැහැ. බොහෝ පළමු පරම්පරාවේ සංක්‍රමණිකයන් ජීවත් වන ස්ථානය වෙනස් වුණත් කන්නේ ශ්‍රී ලාංකික කෑම, බොහෝ විට ආශ්‍රය කරන්නේ අවට ජීවත්වන ශ්‍රී ලාංකිකයයන්, නටන්නේ සිංහල සිංදුවලට . ඔවුන් බොහෝ විට එකතුවී කථා කරන්නේ ලංකාවේ වැරදි. දෙවන පරම්පරාව නම් ඉක්මනින්ම එම සමාජ වලට අනුගත වෙනවා. සමහර දරුවන් එම රටේ අය සමඟ විවාහ වීමට උත්සාහ කරන විට දෙමව්පියන් විරුද්ධ වෙනවා. ඔවුන් දරුවන් විදේශ රටකට ගෙනවුත් එම පරිසරයේ ජීවත් වන්නට ඉඩදී ඔවුන්ගේ සිතුම් පැතුම් එම සමාජයට හුරුවූ පසුව අනුගත වීමේ ඊලඟ අවස්ථාව ආවිට විරුද්ධ වෙනවා. තවත් සමහර අය නම් ඒවාට ඉඩ දෙනවා. ඔබ දරුවන් කුඩා කාලයේ සිට එම රටවල් වල හැදෙන්න ඉඩ හැරියානම් එවන් අවස්ථාවලදී ඒ ගැන සංවේදී වීමට අයිතියක් නැහැ. 

ළමයිනුත් විවාහවී ඔවුන්ටත් දරුවන් ලැබුණු පසු තමයි පළමුව සංක්‍රමණය කල අය බොහෝ විට අනාථ වන්නේ. ඒ කාලයේදී ඔවුන්ට රජයෙන් විශ්‍රාම වැටුපක් ලැබෙන බැවින් ජීවත් වීම එතරම් අපහසු නැහැ. ඒවුණාට ඔවුන් ඔවුන්ගේ දෙමව්පියන්ට කළ දේ පටිසන් දෙන්නේ ඒ කාලයට. විශාල රටවල සමහර විට දරුවන් මුණුපුරු මිණිපිරියන් එක්ක වෙනත් ප්‍රදේශ වලට පදිංචියට යනවා. ඒකාලයේ තමයි ඔවුන්ට ලංකාවේ හොඳ මතක් වෙන්නේ. 

ලෝක දෙකේම ජීවත් වී ඇති කෙනෙක් ලෙස සංක්‍රමණය පැණිය යුතුම පිම්මක් ලෙස සිතන අයට දෙන්න තියෙන පණිවිඩය මේකයි. ඔබ උපන් ඔබට හුරු රටේ තරුණ කාලයේ ඉහලම උත්සාහයෙන් වැඩ කරන්න. ඔබට යමක් නිශ්පාදනය කල හැකිනම් එය කරන්න. ඔබට විදේශ රටක ජීවත්වීම සිහිනයක් නම් අවුරුදු 20-28 කාලයේ සහ විවාහවීමට ප්‍රථම එය කරන්න. සංක්‍රමණය යනු ඔබගේත් ඔබගේ ලඟම ඥාතීන්ගේත් ජීවිතය විශාල වෙනස්කම් සිදුවන දෙයක් මෙන්ම  බොහෝ විශාල කට්ටක් කෑ යුතු දෙයක් බව මතක තියා ගන්න. චිත්‍රපටි වල සහ සමහර සංක්‍රමිකයන් ගේ කථා වලින් පෙනෙන තරම් සුරංගනා ලෝකයක් නොවන බව දැනගෙන එය කරනවානම් කරන්න.


මෙලෙස විදේශ රටවල මහළු වයස ගෙවන පළමු පරම්පරාවේ සංක්‍රමණිකයන් ගැන මම ලියූ ගීතයක් පහත ලින්ක් එකෙන්.  

ඉපදී උණුසුමෙ පින්බර ලක්බිම
ඒ සුව විඳිනට පින් මඳවී
සීතල නොරටක මුල්ලක ගුලිවී 
සිතින් සරන්නෙමි උපන් බිමේ

සෙව්වා පෙරදා පතමින් හිත සුව
පුර වැසියන් වී ඇත බිමේ
දරුවන් ලොකුවී උන් තව දුර ගොස
පාළු රටක දැන් අපි තනිවී.

මුණුපුරු මිණිපිරි දරුවන් මෙහිදා
ආපහු යන්නට බැරි හින්ඳා
ආමග සිතමින් තෙත්වුණ දෙනෙතින්
පින්බිම යලි උපනට පතමී... 

ඉපදී උණුසුමෙ පින්බර ලක්බිම
ඒ සුව විඳිනට පින් මඳවී
සීතල නොරටක මුල්ලක ගුලිවී 
සිතින් සරන්නෙමි උපන් බිමේ

සංගීතය සහ ගායනය විශාරද ජගත් වික්‍රමසිංහ
පද රචනය මම