පුරවැසි නිවේදනයයි

පුරවැසි නිවේදනයයි

(ලංකා ඊ නිව්ස් -20­­­­16.ජුනි.19, ප.ව‍‍‍‍‍ 11.30) 2015 ජනවාරි 8 වැනි දා මේ රටේ සිදු වුණේ ඓතිහාසික වෙනසකි. එතෙක් පැවති ප්‍රජාතන්ත්‍ර-විරෝධී සහ පවුල්වාදී පාලන තන්ත්‍රය පෙරලා යහපාලනික පරමාදර්ශය යටතේ නව ආණ්ඩුවක් එදා බලයට පත් කර ගැනුණි. දශක තුනකට ආසන්න කාලයක් තිස්සේ පැවති යුද්ධයක් හමුදාමය වශයෙන් අවසානයක් කළ නායකයෙකු, එම හමුදාමය ජයග්‍රහණයෙන් වසර පහක් වැනි කෙටි කාලයක් තුළ එම රටේම ජනතාව විසින් පරාජය කරනු ලැබීම, එම නායකයා සහ ඔහුගේ පාලන තන්ත්‍රය කෙරෙහි පැවති ජනතා අප්‍රසාදය මොනවට පැහැදිලි කෙළේ ය.

ලංකාව එදා ලෝකයෙන් කොන් වී තිබුණි. අපේ ජාත්‍යන්තර මිතුරන් වුණේ, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට නිගරු කරන, මානව හිමිකම් අවඥාවෙන් බැහැර කරන, බලයේ රැඳී සිටීම සඳහා ඕනෑම මිලක් ගෙවීමට නොපසුබට නායකයන් පාලනය කළ රටවල් ය. අපේ රටේ පාලකයන් එදා ආදර්ශයට ගත්තේ එවන් රටවල නායකයන්වයි.

යාවජීව බලය සඳහා ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවන් අත්තනෝමතිකව සංශෝධනය කර ගත් රටවල් අනුව එදා අපේ පාලකයා ද 18 වැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ගෙන එමින් සදාකල් වැජඹීමට බැලී ය. ජාතිවාදය සහ ආගම්වාදය පාවිච්චියට ගනිමින් ද, යුද්ධය තුළ විරසක ව සිටි ජනවාර්ගික ප්‍රජාවන් තවදුරටත් භේදභින්න කරමින් ද, එකිනෙකා කෙරෙහි වෛරය වැපිරවීමට ක්‍රියා කළා මිස, සියලූ ප්‍රජාවන් අතර සංහිඳියාව ඇති කරමින් එක්සත් ජාතියක් ගොඩනැගීමට, යුද්ධයෙන් පසුව පවා, එම ආණ්ඩුව කටයුතු කෙළේ නැත.

දූෂණය, භීෂණය සහ පවුල්වාදය එම පාලනයේ ත්‍රිමූර්තිය විය. ඒ ඔස්සේ, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී සෑම ආයතනයක් ම දූෂ්‍ය කෙරුණි. පාර්ලිමේන්තුව රබර් මුද්‍රාවක් බවට පත් කෙරුණි. පවුලේ සාමාජිකයන් අතේ නැටවෙන රූකඩයක් බවට අමාත්‍ය මණ්ඩලය පත් කෙරුණි. ඒකායන නායකයාගේ අණට අවනත, හීලෑ ආයතනයක් බවට අධිකරණය පත් කෙරුණි. කොටින්ම, ව්‍යවස්ථාදායකය, විධායකය සහ අධිකරණය අතර පැවතිය යුතු බල විභේදනය දියාරු කොට, ඒ සියල්ලට ඉහළින් තනි නායකයෙක් විරාජමාන විය.

මේ තත්ත්වය ඉදිරියේ විපක්ෂ සහ විකල්ප මතවාද සඳහා තිබූ අවකාශය ඇහිරුණි. මාධ්‍යකරුවෝ එක්කෝ ඝාතනය කෙරුණාහ. නැතහොත් පැහැරගෙන ගොස් අතුරුදහන් කැරැවුණාහ. මාධ්‍ය ආයතනවලට ගිනි තැබුණි. නැතහොත් බෝම්බ ගසා විනාශ කරනු ලැබුණි. ලංකාව නිසැකවම ගමන් කරමින් සිටියේ ඒකාධිපති මාවතකයි.

එවැනි තීරණාත්මක මොහොතක ජනාධිපති අපේක්ෂක මෛත්‍රිපාල සිරිසේන පෙරටු කොටගත් පොදු විපක්ෂය එදා සටනට පිවිසියේ ය. එක්සත් ජාතික පක්ෂය, දෙමළ ජාතික සන්ධානය, ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ, ජාතික හෙළ උරුමය, මුස්ලිම් කොන්ග්‍රසය සහ නව ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පක්ෂය වැනි ලංකාවේ ජාතික දේශපාලන ප්‍රවාහයේ ප්‍රධාන බලවේග විසින් එම සටන මෙහෙයවනු ලැබිණ. ලංකා ඉතිහාසයේ ඊට පෙර නොවු විරූ ආකාරයේ සිවිල් සමාජ ක්‍රියාකාරීත්වයක් විසින් ඒ පොදු අපේක්ෂාවට සුජාත වටිනාකමක් පැවරීය. පූජ්‍ය මාදුළුවාවේ සෝභිත හිමියන්ගේ නායකත්වයෙන් යුත් “සාධාරණ සමාජයක් සඳහා වන ජාතික ව්‍යාපාරය“ සහ “පුරවැසි බලය“ ප්‍රධාන කොට ගත් සකල නිර්-පාක්ෂික සිවිල් සමාජ ක්‍රියාකාරීත්වය එහිදී කැපී පෙනුණි. 

ජනාධිපති අපේක්ෂක මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ඇතුළු ඉහත කී පක්ෂ-දේශපාලනික ව්‍යාපාර සහ නිර්-පාක්ෂික සිවිල් සමාජ ක්‍රියාකාරීත්වය එදා අපේක්ෂා කෙළේ කුමක් ද? මුලින් ම, හිටපු ජනාධිපතිවරයා පරාජය කැරැවීම යි. ඒ කුමක් සඳහා ද? ඔහු සහ ඔහුගේ පවුල ඇතුළු එදා පාලන තන්ත්‍රය නියෝජනය කළ වැඩවසම් දේශපාලනික සංස්කෘතිය සහ වැඩපිළිවෙළ ආපස්සට හැරවීමට යි. එය, හිටපු ජනාධිපතිවරයා පරාජය කැරැවීමෙන් පමණක් කළ නොහැකි බව අපි කවුරුත් දැන සිටියෙමු.

යහපාලන ආණ්ඩුව මේ වන විට වසර එක හමාරකට ආසන්න කාලයක් ගෙවා තිබේ.

එහිදී, ජාත්‍යන්තර වශයෙන් ශ්‍රී ලංකාවේ ගෞරවනීය ස්ථානය යළි අත්පත් කර ගැනීමට අපි සමත් ව සිටිමු. ‘ජගත් සාම දර්ශකය‘ තුළ ශ්‍රී ලංකාව, ගිය වසරට සාපේක්ෂව, රටවල් 18 ක් අබිබවා අද වන විට ඉදිරියට පැමිණ සිටී. ඊට සමගාමී ව, ජාතික සංහිඳියාව අරභයා වැදගත් ප්‍රතිපත්තිමය තීරණ ගෙන තිබෙන අතර, ඒ අනුව සංහිඳියා යාන්ත්‍රණ ක්‍රියාවලියක් ඉදිරියේ දී දියත් කිරීමට නියමිත ව ඇත. ඒ සියල්ල කැටි කර ගත් නව ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් පිළිබඳ මූලික පියවර මේ වන විට ගැනෙමින් තිබේ. 

මේ අතර, ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීමේ ආරම්භක පියවරක් වශයෙන් ජනාධිපතිවරයා සතු ඇතැම් බලතල සීමා කෙරුණි. එක් පුද්ගලයෙකුට ජනාධිපති තනතුරට පත්වීමේ වාර ගණන දෙකකට සීමා කෙරුණි. පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීමට ජනාධිපතිවරයා සතුව පැවති බලය අවම කෙරුණි. රාජ්‍යකරණය අනවශ්‍ය දේශපාලනික ඇඟිලි ගැසීම්වලින් වළක්වා ගනු වස්, ‘ව්‍යවස්ථා සභාවක්‘ ස්ථාපිත කොට, ‘ස්වාධීන කොමිෂන් සභා‘ පත්කෙරුණි. පැවති ආණ්ඩුව විසින් එක දිගටම ප්‍රතික්ෂේප කරමින් සිටි ‘තොරතුරු දැන ගැනීමේ අයිතිය‘ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවට ඇතුළත් කෙරුණි.

මේ සියල්ල අප තුළ නිහතමානී ආස්වාදයක් ඇති කරවයි.

එහෙත්, අවසානයේ දී ඒ සියල්ල ආපසු හැරවීමේ විභවයෙන් යුත් සිදුවීම් පෙළක් ද වර්තමාන ආණ්ඩුවේ කල්ක්‍රියාව තුළින් අපි නිරීක්ෂණය කරමු. දූෂණය සහ භීෂණය පිටුදැකීමේ ප්‍රථම ආයාසය විය යුත්තේ, අතීතයේ ඊට අදාළ සියල්ලන්, තරාතිරම නොබලා නීතිය ඉදිරියට පැමිණවීමයි. නීතියේ ආධිපත්‍යයක් සහ අධිකරණයේ ස්වාධීනත්වයක් ගැන අවංක ව කතා කළ හැක්කේ ද, පිරිසුදු දේශපාලන සංස්කෘතියක් සහිත අනාගතයකට සැබෑ ආදර්ශයක් සැපයිය හැක්කේ ද එවිට යි. දෙවැනුව, පසුගිය ආණ්ඩුවට එරෙහි ව එල්ල වූ අවකල් ක්‍රියාවන්ට දුරින් හෝ සමාන වන කිසි හැසිරීමක් වර්තමාන පාලකයන්ගෙන් රටට ප්‍රකට නොවිය යුතු ය.

එහෙත්, දූෂිතයන් සහ අපරාධකරුවන් නීතිය ඉදිරියට පැමිණවීමේ අසීමිත ප්‍රමාදය සේ ම ඇතැම් දූෂිතයන් සහ අපරාධකරුවන් නිසි අධිකරණමය විමර්ශනයන්ට හසු කර නොගැනීම කෙරෙහි සෘජු ව බලපාන, දේශපාලනික හස්තයේ අදිසි අත පෙවීමක් අපට පෙනේ. ‘ශ්‍රී ලංකන්‘ ගුවන් සේවයේ අතීත කැරැට්ටුව ගැන වර්තමාන පාලකයන් දෙස්දෙවෙල් තියන අතරේ, ඒ ගැන සොයා බැලු විමර්ශන වාර්තා තවමත් හමස් පෙට්ටියක පුස්කයි. මේ වන විට, පොලිස් විමර්ශන අවසන් කොට, නීතිපති නිර්දේශ පවා ලබා දී ඇති ලිපිගොනු ගන්ධබ්බ තත්ත්වයකට පත් ව ඇත. පැවති ආණ්ඩුවේ මැතිවරණ ප්‍රචාරණ ව්‍යාපෘතිය හැසිර වූ ඉහළ රාජ්‍ය නිලධාරීන් ජනාධිපති ලේකම්වරුන් වශයෙන් පත්කර ගැනීමෙන් පටන් ගෙන, කෝටි ගණනින් මහජන මුදල් අවභාවිත කළ දූෂිත රාජ්‍ය නිලධාරීන් ‘යහපාලන‘ ඇමතිවරුන්ගේ ලේකම්වරුන් සහ අතිරේක ලේකම්වරුන් වශයෙන් පත්කර ගැනීම දක්වා අප දුරදිග ගොස් තිබේ. මත්ද්‍රව්‍ය ජාවාරම්කරුවන් ආසන සංවිධායකවරුන් වශයෙන් පත්කර ගැනීමේ සිට, ආගමේ නාමයෙන් අලි හොරුන් රැකබලා ගැනීම දක්වා අප දුරදිග ගොස් තිබේ. එක රැයකින් මහජන මුදල් ප්‍රකෝටි ගණනින් අපහරණය කෙරෙන බැඳුම්කර ජාවාරම්වලට තවමත් අපි ‘නීත්‍යනුකූල භාවයේ‘ කඩතුරාවක් සපයමින් සිටිමු.

මේ තත්ත්වය තුළ, රටේ අනාගතය හැසිරවීම දේශපාලනඥයන්ට පමණක් පවරා සිටීමේ හැකියාවක් පුරවැසියන්ට නැත. නිදහසේ පටන් පාලකයන් විසින් විටින් විට ජනතාව රැවටූ අතීත අත්දැකීම් ඇති අප, මේ අවස්ථාවේ අපේ හඬ අවදි කරවිය යුතු ව තිබේ. ඒ වගකීම අද අප පැහැර හැරියොත්, පෙරහැර ගිය පසු ව පාලකයන්ට දොස් පැවරීමේ අයිතියත් අප අහිමි කර ගත්තා වන්නේ ය.

ජනවාරි 8 පැතූ යහපාලනය මේකද? මහජන සභාව
ජුනි 21 වැනිදා සවස 3ට, කොළඹ පුරහල, මහජන පුස්තකාල ශාලාවේදී.