තට්ට මහත්තයාගේ ජැකා

තට්ට මහත්තයාගෙ ශනිදා පෝස්ට් අදහස නම් මරු. බ්ලොග් නැවත සක්‍රිය කරවීමට විවිධ උත්සාහයන් මෑත කාලයේ සිදුවුණත් දවසක් සහ වෙලාවක් දීල කරපු දේ නම් හරිම නිර්මානාත්මකයි. ඒවගේම මේවගේ දෙයක් සාර්ථක වෙන්න තියෙන ඉඩත් වැඩියි. ඒක එහෙම වුනාට සුමානෙට සැරයක් ලියන්න අදහස් එන්නත් ඕනනේ. මට අද ලියන්න අදහසක් එන්නේ නැහැ.

 ඒ නිසා මම තට්ට මහත්මයා ලියල තියෙන ජැක්සන් ඇත්නනී ගේ අනතුර මිය යාම ගැන මගේ අදහස ලියන්න හිතුවා. සත්ත්ව ලෝකයේ තමන්ගේ ඇත්ත හැඟීම හංගාගෙන වෙන දෙයක් පෙන්නන්න හැකියාව තියෙන්නේ මනුස්සයන්ට විතරයිනේ. ඒ කියන්නේ තමන්ගේ වරිගයේ අන් සතෙක්ව නොමඟ යවන එක කරන්න පුළුවන් මනුස්සයෙකුට විතරයි. ඉතින් සාමාන්‍ය ජීවිතයේදී අපිට දැනගන්න අහන්න ලැබෙන අය ගැන ඒ අය කියන කරන දෙයින් ඒ අය ගැන යම්කිසි අදහසක් අපි ඇතිකරගන්නවා. ඒ පුද්ගලයා ගැන ඊට පස්සේ අහන්න දකින්න ලැබෙන දේවලින් අර පළමුවෙන්ම ඇතිකරගත්ත අදහස තව දුරටත් තීව්‍ර වෙනවා එහෙම නැත්නම් වෙනස් වෙනවා. මෙහෙම අදහස් වෙනස් වීමක් නොවෙන්නේ තමන්ගේම මව්පියන් සහෝදර සහෝදරයින් සහ දරුවන් ගැන පමණයි. ඒකට හේතුව ඔවුන් හෝ අපි උපන් දවසේ සිටම ඔවුන්ව ලඟින්ම ඇසුරු කරන නිසා පමණක් නෙවෙයි. ඒකට හේතුව ඔවුන්ට වාසියක් හෝ අවාසියක් නැති අවස්ථා වලදීත් ඔවුන් සමඟ ඇසුරු කර තිබීම. අන් අය ඒ කියන්නේ තමන් විවාහ වෙන කෙනා, ජීවිතයේ හමුවන යහළුවන්, රැකියා වලදී හමුවන අය, අපි බැඳෙන කලා කරුවන් වගේ සහ ක්‍රීඩකයින් වැනි අය ඔවුන්ගේ මුල් හැසිරීම අනුව තමයි අපි බැඳෙන්නේ. ඒ වගේ අය හා අපි බැඳෙන්නේ ඔවුන්ගේ යටි අරමුණු, හැබෑම ස්වරූපය, ගැන අඩු දැනීමක් එක්ක. මේ වගේ බැඳෙන අය ගැන ඇති අපේ අදහස සමහර විට විවිධ ස්වරූපයෙන් ආදරයක් බවට පත්වෙනවා. එහෙම ආදරයෙන් බැඳෙන අයගෙන් අපි සාධාරණ යැයි නොපිලිගන්නා දෙයක් සිදුවුණොත් ඒක වෛරයක් දක්වාම යන්න පුළුවන්. 

මගේ ජීවිතයේ එහෙම සිදුවුණ දේවල් නම් මගේ කලින් බිරිඳ, නීලා වික්‍රමසිංහ, සහ ජැක්සන් ඇත්නනී. මෙතනින් නීලා ගැන කිව්වොත් වියෝගී ගීතයෙන් පටන් ගෙන ඇය අහිංසක කලාකාරියකගේ භූමිකාවක් රඟපෑවා. ඇය කිවූ ගී වල අදහස සහ ආදරණීය බව නිසා මම ඇය හා බැඳුණා. ඇය ගයන්නේ ඇගේ අදහස් නොව ගීත රචකයයෙකුගේ අදහස් පමණයි කියල දැනගෙන හිටියත් ඒ ගීත නිසා මගේ හිතේ මැවුණ අහිංසක ආදරවන්තියකගේ චරිතය නොදැනුවත්ම ඇගේ චරිතය හැටියට මට හිතෙන්න ඇති. මම මෙහෙම බැඳිච්ච කෙනෙක් 2015 චන්දෙ අවසානයේදී 'ගහල හරි ගන්න තිබ්බනේ' කියපු ක්ලිප් එකෙන් මෙගේ හිතේ ඇය ගැන තිබ්බ ප්‍රතිරූපය කඩාගෙන වැටුනා. 

සේනානායක වේරලියැද්ද කියන චරිතය මට මුල සිටම පෙනුනේ අවස්ථාවාදී කට්ට කෛරාටිකයෙකු විදිහට. ඒ නිසා ඔහු ගැයූ ගීත මම ප්‍රිය කලත් ඔහු සමඟ බැඳීමක් ඇතිවුණේ නැහැ. එම නිසා ඔහු වන්දිභට්ටකම් කරන එකෙන් මට තරහක් ඇතිවුනේ නැහැ. නන්දා මාලිනී 88/89 දී කැරලි කරුවන්ට පක්ෂපාත ගී කියනකොට මම කැරලිකරුවන්ට බොක්කෙන්ම විරුද්ධ කෙනෙක් වුනත් ඒ ගී රස විඳීමට අමතරව ඇය ගැන තිබූ ආදරය අඩුවුණේම නැහැ. ඒකට හේතුව ඇය හරියි කියල හිතන අදහසක් වෙනුවෙන් පෙනී සිටීමට ඇය ගත්ත අවදානම නිසා. නීලා සහ නන්දා ගැන හිතුවම මට තේරුණේ බලවතා සහ දුබලයා අතරින් දුබලයාගේ පැත්ත ගන්න කලා කරුවාට ඔහුගේ අදහසට විරුද්ධ වුණත් ආදරයට හානියක් වෙන්නේ නැහැ කියලා. 

මෙහෙම හිතනකොට ජැක්සන් සමහර අයට අප්පිරියා වීමේ හේතුව පැහැදිලියි. ඒකට මූලිකම හේතුව ඔහු අති දක්ෂ කලා කරුවෙකු වීම. ඔහු එක ක්ෂේත්‍රයකට සීමා නොවී ක්ශේත්‍ර කිහිපයකම දක්ෂ වීම නිසා ඔහු ප්‍රේක්ශකයාගේ දැඩි ආදරයකට පත්වීම. එහෙම ගොඩක් ආදරය කරන අයගෙන් ප්‍රේක්ෂකයන් ගොඩක් දේවල් බලාපොරොත්තු වෙනවා. ඒවා තමයි නිහතමානී බව සහ අවංක බව කියන එක. ජැක්සන් මහින්දව වර්ණනා කලේ ඔහුගේ පෞද්ගලික වාසියට සඳහා කියන එක බොහෝ දෙනෙක් දන්නවා. හම්බන්තොට වරාය විවෘත කිරීමේ උත්සවයේදී කලා අංග සඳහා ඔහු අති විශාල අසාධාරණ මුදලක් රජයෙන් ලබා ගත්තා කියන එක ඒ කාලයේ හෙලිවුනා. එතකොට තමන් වෙනුවෙන් ආදරය කරන කෙනෙක් තමන් ලබා දෙන ජනප්‍රියතාවය වෙන කෙනෙකුට විකුණා පෞද්ගලික වාසි ලබා ගැනීම තමයි සමහර ප්‍රේක්ෂකයන්ට ඔහු ගැන වෛරයක් ඇතිවීමට හේතුව. එතනදී ඔහු ප්‍රේක්ෂකයා ඔහුට දුන් ජනප්‍රියතාව විකුණුවේ බලවතෙකුට. ඒ නිසා දැඩි ආදරය දැඩි වෛරයකට පෙලළුනා.

මම නම් හිතන්නේ ඔහු මැරුණු ආකාරය සහ දවස් ගාණක් දැඩි සත්කාර ඒකකයේ සිටියා යන්න මේ වෛරයට හේතුව නෙවෙයි. ඒවගේම ඔහු සාමාන්‍ය මරණයක් ලැබුවත් මේ වෛරය වෙනස් වෙන්නේ නැහැ. ඒකට මම උදාහරණයක් දෙන්නම්. හිතන්න අමරදේව මහත්මයා අනතුරකින් මේ විදිහට දැඩි සත්කාර ඒකකයේ හිටියා කියලා. එතකොට දැඩි සත්කාර ඇඳක් ගැන මේවගේ තරහවක් මිනිස්සුන්ට ඇති වෙයිද? එහෙම නම් බට ගලවන්න කවදාවත් මිනිස්සු කැමති වෙන්නේ නැහැ. පවුලේ අය හරි දොස්තරලා බට ගලවන්න කිව්වනම් ඒකට ඔහුගේ ගීත රස විඳි නොවිඳි දෙගොල්ලොම තදින් විරුද්ධ වෙන්න ඉඩ තිබ්බා. 

එහෙම හිතනකොට තේරෙනවා ජැක්සන් අති දක්ෂ වුනේ කලා ක්ශේත්‍ර වල පමණක් නෙවෙයි කියලා. ඒ කියන්නේ ඔහු අතිෂ්‍ය ආත්මාර්ථකාමී පුද්ගලයෙක්. ඒක වහගෙන ඔහුගෙ දක්ෂතා නිසා සුදු චරිතයක් ප්‍රේක්ශකයන්ගේ හිතේ මවන්න ඔහුට හැකිවුනා. ඒකත් දක්ෂතාවයක්, ඒවුනාට මුලා කිරීමක්. මුලා කිරීමේ දක්ශතාවය මිනිසුන් අගය කරන දක්ෂතාවයක් නෙවෙයි. 

කලා කරුවගේ සැබෑ චරිතය එලිවුන කොට ඒක යටපත් කරගෙන ඔහුගෙ කලාව රස විඳීම තමයි කල යුත්තේ. ඒ වුනාට ඒක අමාරු වැඩක්. 

 ඔන්න ඕකයි මගේ කියවීම. 

 තට්ට මහත්මයාට බ්ලොග්කරණයට කරපු වෙනසටත් මට ලියන්න මාතෘකාවක් ලබා දීමටත් ස්තූතියි.