වාහන පාවිච්චියේදී වැදගත් කරුණු - A re post

පෝස්ට් පහක්ම ඔක්තෝබර් මාසේ දාපු නිසා අළුත් එකක් නොදා කලින් වැඩිය කියවීමක් නොවිච්ච එකක් රී පෝස්ට් කරන්න අවසර. මේක කරන්නේ ගොඩක් දෙනෙකුට ප්‍රයෝජනවත් වෙයි කියල හිතන නිසා. 

වාහන පාවිච්චි කිරීමේදී ප්‍රයෝජනවත් වන කරුණු කිහිපයක් ඔබ සමඟ බෙදා ගැනීමට කැමැත්තෙමි. විදේශ රටවල ජීවත්වන අයට මේ පිළිබඳව ඉතා හොඳ අවබෝධයක් තිබුණත් ලංකාවේ ජීවත් වන සමහර අයට සමහර කරුණු ගැන වැරදීම් සිදුවෙන බව ඔබත් දැක තිබෙන්නට පුළුවන. එවන් කරුණු කිහිපයක් ගැන කථා කිරීමට අදහස් කරමි. අඩුම වශයෙන් එක් අයකුට හෝ ප්‍රයෝජනවත් වුවහොත් මගේ උත්සාහයට වටිනාකමක් තිබීමට ඉඩ ඇත.

මිනිසත් බවය මිනිසෙකු ලෙස ගෙවාපන්

මෙන්ඩ අර පාලම දිගේ ඉන්දියාවේ සිංදු ගේන්න පටන්ගන්න ඉස්සර මගේ සිංදුටික දාල ඉවරයක් කරන්නත් ඕන. ඒක නිසයි සති අන්තයේදී අහන්න මගේ සිංදුවක් දෙන්නයි මේ පෝස්ට් එක. මේක මම 2013 දි විතර ලියපු එකක්. සංගීතය සහ ගායනය විශාරද ජගත් වික්‍රමසිංහ ගෙන්. තේරුම් ගන්න අමාරු නොවන සිංදුවක් නිසා වැඩි විස්තර ලියන්න දෙයක් නැහැ. ඔෆිස් වලදි සිංදු අහන්න බැරි නෝනා වරු මහත්වරු කරණාකරලා සති අන්තයේදී ගෙදරදී අහල කැමතිනම් කමෙන්ට් එකකුත් දාලම ගියොත් තමයි හොඳ.

කිරිදුන් මවගෙ, මස් කෑ දා, දවසක්ද

අන්සතු දෙයක්, අරගත් දා, දවසක්ද 

කම් සැපෙ ගිලී, ගතකල දා, දවසක්ද

මුසා දොඩා ලොවදිනු දා, දවසක්ද

පාලම නම් එපා

ඉන්දියාව ලංකාව යාකරල පාලමක් දාන්න යෝජනා කරල තියෙනව කියල උඹලා දන්නවා ඇතිනේ. පොඩ්ඩක් ඉක්මනට හිතල බලාපල්ල මේකෙන් වෙන්න යන විනාසේ. 

ඔය පාලම දැම්මොත් ඔය වෑන් හයර් කරගෙන යාපනේ ගිහින් එන උන් ඊට පස්සෙ වෑන් වලින් මෝටර් සයිකල් වලින් වියට්නාමයට, බුරුමයට, පකිස්ථානයට විතරක් නෙමෙයි ඔය ස්වීඩන් රටට, ෆින්ලන්තයට, ස්පාඥ්ඥයට, ජර්මනියට උනත් යයි. එතකොට ලොකු ගණන් ගෙවල රට රටවල් වලට ප්ලේන් එකේ යන අපිට තියෙන තත්ත්වෙ හෑල්ලු වෙනවනෙ. බලාගෙන යනකොට ඔය ඇමෙරිකාවටයි, ජපානයටටයි ඔස්ට්‍රේලියාවටයි ඇරුනම ඔය අනික් හැම රටකටම වගේ රෝද හතරෙන් එහෙම නැත්තං කෝච්චියේ ගිහින් හරි යන්න පුලුවන් වෙන එක නම් එච්චර හොඳ දෙයක් නෙමෙයි.

ඔය දැන් කීප දෙනෙක් දස දහස් ගණන් ගෙවල දඹදිව වන්දනාවේ ගිහිල්ල ආවම බලන්න එපෑයේ උන්ගෙ තියෙන උජාරුව. කිසි වැඩකට නැති පාළමක් දාල දහ දාස් ගණන් ගෙවන්න බැරි උනුත් වෑන් කබලකින් දහ දොලොස් දෙනා හැම පෝයකටම දඹදිව ගිහින් එන්න පටන් ගත්තොත් එහෙම පිටරට ගියෙ නැති එකෙක් හොයාගන්න බැරිවෙයි. එතකොට අපේ පොල් ගහකට හරි අරින්න කෙනෙක් ඉතුරුවෙයිද? අනික ඉන්දියාවට එන සංචාරකයොන් ගෙන් සියයට එකක්වත් දැන් ලංකාවට නොඑන එකේ ව්‍යාපාරිකයො ඉන්දියාවයි ලංකාවයි එකට මාකට් කරල එහාට එන උන් පාරවල් දිගේ හරි කෝච්චියේ හරි මෙහාට ගෙන්න ගත්තොත් උතුර පැත්ත දියුණු උනොත් දකුණෙ අපිට මොකද වෙන්නේ. අනුරාධපුරට සීගිරියට එන එවුනුත් පාර දිගේ ආවොත් ඒ පැති දියුණු වෙන්න තියෙන ඉඩ වැඩියි. මේක කොහොමටවත් වෙන්න දෙන්න හොඳ නැහැ කියල තේරෙනවනේ.

අනික ඉන්දියාවට වඩා ලංකාවේ නිශ්පාදන කර්මාන්ත දාන්න ලොකු කොම්පැණි කැමති උනාට ලංකාවේ හදන දේවල් පිටරට අරින්න පුලුවන් නැව් හරි ප්ලේන් වලින් විතරක් නිසා වියදම වැඩියි කියලනෙ උන් ඒව මෙහෙ දාන්නෙ නැත්තෙ. අනික ලංකාවේ ලෝකල් මාකට් එක පුංචි වැඩියි උන්ට බේසික් වොලියුම්ස් දෙන්න. ඔය පාලම නිසා දකුණු ඉන්දියාව වගේ පැතිත් ලෝකල් මාකට් එක වගේ වෙනවනේ. ඔය ලොකු කොම්පැණි මෙහෙ ෆැක්ටරි දාල ඔය රස්සාවල් නැති එව්වො රස්සාවල් අරගෙන උඩ යනකොට අපිට වෙන්නෙ මොකද? 

සංසාර ආදරේ හඳුණාගන්නේ කොහොමද?

භවයක් භවයක් පාසා හමුවෙනවා කියලා ආදරවන්තයො කියනව අහලත් ඇති. මල් කැඩීම ගැන හොඳ අවබෝධයක් තියෙන අය ඇත්තටම හෝ ප්‍රෝඩාවට වගේ දෙතුන් දෙනෙකුට මෙහෙම කියලත් ඇති. සමහර අය බලාගෙන ඉන්නවානෙ පතාගෙන ආව කෙනා එනකන්. ලඟකදි කොහෙදි හරි කියෙව්වා 'පතාගෙන ආව නම් ඔතාගෙන යනව' වගේ කතාවකුත්. මේ සංසාරගත ආදරයන් ගැන විවිධ කථා මමත් අහලා තියෙනවා. 

ඔය විදිහට සංසාරගත ආදරය කරන කෙනා හමු වුවහොත් අඳුනගන්නේ කොහොමද කියලා හිතලා තියෙනවද? කවුරුවත් භවයෙන් භවය එක වගේ පෙනුමට ඉන්නවනං සහ පහුගිය භවයේ කෙනාගේ හැඩරුව මතකනම් ඉතින් අඳුණගන්න එක ප්‍රශ්ණයක් නැහැ. අපිට තියෙන හඳුනා ගැණීමේ ආයතන තියෙන්නෙ ඇස්, කන්, නාසය, රස, ස්පර්ශය සහ විඥ්ඥාණය කියන ඒවනේ. පෙනුම වෙනස් වෙන නිසා ඇස් වලින් බැහැ, අර බල්ලන් හොයනව වගේ සුවඳින් හොයන්නත් ටිකක් අමාරුයි මොකද විවිධාකාර සුවඳ විලවුන් නාන නිසා, ස්පර්ශ කරල හොයන්න වෙන්නැති සමහර අය බස් වලදි කාන්තාවන්ගේ ඇඟේ ගෑවෙන්නේ, විඥ්ඥාණය කියන එක ගෑණු පරාණයක් දැක්කම වාශ්ප වෙලා යනවනේ. 

ඔය අඳුන ගන්න විදිහ ගැන මම විහිළුවට වගේ උපකල්පනයක් කරොත් අඳුණ ගන්නේ කට හඬින් කියලා. කීදෙනෙකුට විතර හිනා යයිද දන්නේ නැහැ. මේ උපකල්පනයට පසුබිම් කථාවක් තියෙනවා. ඔය බරණැස් නුවර බ්‍රහ්මදත්ත කියල රජකෙනෙක් රජකම් කරන සංදියේ මගෙත් ආදර කථාවක් තිබුණනේ. ඒ ආදර අන්දරය 'අති සාර්ථක' වෙලා එයා වෙන කෙනෙක් එක්ක විවාහ වුනානේ. ඒ දෙන්න විවාහවෙලා මාස කිහිපයකින් විදේශ ගත වුනා. ඊලඟ අවුරුදු හතක විතර කාළෙදි එයා ගැන කිසිම විස්තරයක් දැනගන්න අද තියෙන ක්‍රම සහ විදි තිබුණේ නැහැ. ආදරේ කරල තියෙන අය දන්නවනේ ඉතින් ඔය කාළයක් නොදැක නොඇසී හිටියට ඔව්ව ලේසියෙන් අමතක වෙන්නෙ නැහැනේ.

සිත් ඇදගන්නා ගීතයක්

එෆ් එම් නාලිකා හරහා කෘතිමව ගීත ජනප්‍රිය කරවීමේ ක්‍රමයක් ක්‍රියාත්මක වන අවධියක හොඳ ගීත වැඩි දෙනෙකුට නොඇසී යන්නට ඉඩ තියෙනවා. අහම්බෙන් අහන්නට ලැබිලා හිත පැහැරගත් නාමල් උඩුගමගේ අඳුරක් අඳුරින් ගීතය සහ කාලෝ ෆොන්සේකා ලියූ කොයිද කියා මන්ඳ කියා ගීත දෙක ගැන කළින් පෝස්ට් දෙකක් දැම්මා. 

මේ පෝස්ට් එකත් අවුරුදු නමයකට විතර පෙර ආපු ගොඩක් දෙනෙක් අහල නැති ගීතයක් ගැනයි . මට මේ ගීතය ලඟදි ඇහිලා එක පාරින්ම හිත ඇදිලා ගියා. මේ ගීතයේ වඩාත්ම සිත්ගන්නේ එහි පද රචනය. මේක ලියල තියෙන්නේ වෛද්‍යවරයෙක් වන රනිල් ජයසේන. ගොඩක් වෛද්‍යවරුන්ට විවිධ කලා හැකියා තියෙන බව මම දන්නා අය අතරින් එන්න පුළුවන් නිගමනයක්. බ්ලොග් කියවන්න පටන් ගත්තම තේරුණා ඉංජිනේරුවරුන්ටත් ඒ වගේම කලා හැකියා තියෙනවා කියල. කොහොම වුනත් මේක ලියල තියෙන්නේ දොස්තර රනිල් ජයසේන. ඔහු ලියපු ගී කිහිපයක් තිබුණත් මගේ හිත ගියේ මේ ගීතයට විතරයි.

අපේ රට හොඳයි

ජාත්‍යන්තර ළමා දිනය ගැන ලියවෙන බොහෝ ලිපි වළින් කියැවෙන්නේ සේයා දැරිය මරා දැමූ රටේ එවන් දිනයක් සැමරීම විහිළුවක් බවයි. මෙවන් හැඟීම් ඇතිවීමට හේතු වන්නේ අද අපි තොරතුරු යුගයක විසීමත් එම යුගයේ මාධ්‍ය වල  වාර්ථාවන්නේ කුමන ප්‍රවෘත්තිද සහ වාර්ථාකරන්නේ කුමන ප්‍රවෘත්තිද යන්න වීම නිසා මිසක අපේ රට දරුවන්ට නොසලකන හෝ දරුවන් අපචාරයට ලක්වන තෙක් ඇහැ කන පියාගෙන සිටින රටක් බවට පත්වී ඇති නිසා නොවේ. 

එක් විත්‍යා කෙනෙකු පැහැරගෙන දූශණය කර මරා දමන විට තවත් විත්‍යාලා දහසක් තම සෝවිරියන් මෙන් පරිස්සම් කරන තරුණයන් ඉන්නට පුළුවන. ඔවුන් ගැන කියන්නට මාධ්‍යට අවස්ථාවක් හෝ  ඕනෑකමක් නැත. 2013 දී පෙන්සිල්වේනියා