අපේ රට හොඳයි

ජාත්‍යන්තර ළමා දිනය ගැන ලියවෙන බොහෝ ලිපි වළින් කියැවෙන්නේ සේයා දැරිය මරා දැමූ රටේ එවන් දිනයක් සැමරීම විහිළුවක් බවයි. මෙවන් හැඟීම් ඇතිවීමට හේතු වන්නේ අද අපි තොරතුරු යුගයක විසීමත් එම යුගයේ මාධ්‍ය වල  වාර්ථාවන්නේ කුමන ප්‍රවෘත්තිද සහ වාර්ථාකරන්නේ කුමන ප්‍රවෘත්තිද යන්න වීම නිසා මිසක අපේ රට දරුවන්ට නොසලකන හෝ දරුවන් අපචාරයට ලක්වන තෙක් ඇහැ කන පියාගෙන සිටින රටක් බවට පත්වී ඇති නිසා නොවේ. 

එක් විත්‍යා කෙනෙකු පැහැරගෙන දූශණය කර මරා දමන විට තවත් විත්‍යාලා දහසක් තම සෝවිරියන් මෙන් පරිස්සම් කරන තරුණයන් ඉන්නට පුළුවන. ඔවුන් ගැන කියන්නට මාධ්‍යට අවස්ථාවක් හෝ  ඕනෑකමක් නැත. 2013 දී පෙන්සිල්වේනියා
ප්‍රාන්තයේ අවුර්දු 5 ක දරුවකු පැහැර ගෙන යනවිට ඔවුන් හඹා ගොස් දරුවා බේරා ගැනීමට ක්‍රියා කළ පහලොස් හැවිරිදි දරුවෙකු ගැන මෙම ප්‍රවෘත්තිය මෙම මාධ්‍ය වලින් ප්‍රසිද්ධියට පත්විය. පොලිසිය සම්භන්ධ වූ නිසා ඒ ගැන මාධ්‍යවල වාර්ථා විය. මෙයින් හැඟෙන්නේ තරුණයෙකු දරුවකු ආරක්ෂාකරගත් එකම අවස්ථාව මෙය බවද? සේයාලා එක්කෙනෙක් නිවසින් පැහැරගෙන මරාදමන විට තව දහසක් සේයාලා මව්පියන්ගේ රැකවරණය යටතේ අසල්වාසීන්ගේ රැකවරණය ඇතුව හැදී වැඩේ. ඒවා වාර්තාකරුවන් දැනගන්නේවත්  ඒ ගැන කථා කිරීමෙන් පත්තර විකිණෙනේවත් නැත. 

අනියම් පෙම්වතිය සමඟ යාමට තම බිරිඳත් දරුවාත් මුහුදට දමන්නට එක් අයකු උත්සාහ කරන විට දහසක් මිනිසුන් ඔවුන්ගේ සහකාරියන් හා දරුවන් රැකීමට සහ පෝශණය කිරීමට කළ හැකි සෑම දෙයක්ම කරති. ඔවුන් රැක ගැනීමට තමන්ගේ පණ වුවත් පූජා කිරීමට හැකි පිරිමින් බොහෝ සිටිය හැක. මත්ද්‍රව්‍ය බෙදා හරිමින් සමාජය වනසන එක අයකුට සාපේක්ශව දරුවන් මත්ද්‍රව්‍ය වලින් ගලවා ගැනීමට වලිකන පූජ්‍ය පක්ශයේ අය, ගුරුවර ගුරු වරියන් සහ සමාජ සංවිධාන වල අය දහස් ගණනක් සිටින්නට පුළුවන.

මුදල් දෙනතෙක් ඉතා හදිසි ශල්‍ය කර්මයක් කිරීම ප්‍රතික්ශේප කළ ශල්‍ය වෛද්‍යවරයෙකු මා දන්නා අතර මුදල් නැති අසරණයන් ගේ ජීවිත බේරාගැනීමට පැය දහයේ දොලහේ  ශල්‍ය කර්ම කරන වෛද්‍ය වරුන් කිහිප දෙනෙක් ගැනද මම දනිමි. තමන්ගේ අතේ මුදලින් දුප්පත් ලෙඩුන්ට බෙහෙත් ලබා දෙන වෛද්‍යවරුන්ද ඇත.  (බොහෝ විට අසාධාරණ) විවිධ හේතු නිසා වැඩ වර්ජනයේ යෙදෙමින් සිටින ගමන් හදිසි අනතුරු සේවයේ ලෙඩුන්ගේ ජීවිත බේරා ගැනීමට ශල්‍යකර්ම සිදුකළ වෛද්‍ය වරුන් ගැනද මම දනිමි.  ක්ලිනික් වලට වෛද්‍යවරුන් නොපැමිණීම ගැන මාධ්‍යවල පුවත් පළවෙද්දී එම දවසේම ජීවිත බේරාගැනීමට තම වගකීම ඉටුකළ අය ගැන කිසිවක් සඳහන් වන්නේ නැත. 

කළු ජූලියේ දී තම නිවෙස් හා ජීවිත වලට විය හැකි හාණිය නොතකා දමිල ජාතිකයන් සඟවා තබා ගත් සිංහළ මිනිසුන් ගැන වැඩි දෙනෙක් කථා නොකරති. යුධ කාලයේ තමන්ගේ කෑම පතින් සරණාගතයන් ගේ කුසගිනි නිවූ, තම දෑතින්  රෝගීන්, දරුවන් හා මහල්ලන් ඔසවාගෙන ආරක්ශිත ස්ථාන වලට රැගෙන ගිය සොල්දාදුවන් ගැන මානව හිමිකම් කොමිසමකින් පරීක්ශණ ඉල්ලා සිටින්නේ නැත.

මෙයට හේතු ලෙස මා දකින්නේ  සමාජය පාලනය වන අකාරය සහ මාධ්‍ය ක්‍රියාකරන ආකාරයයි 

සමාජයන් පාලනය කරන්නේ වැරදි කරන අයට දඬුවම් කරන නීති වලින් මිස හොඳ කරන අයට ප්‍රසංශා කරන ක්‍රමයකින් නොවේ. එවිට මිනිසුන් කරනා බොහෝ තක්කඩි සහ නරුම වැඩ ගැන සියළු දෙනා දැනගැනීමත් සමාජයේ හොඳ වැඩ ගැන සුළු පිරිසක් පමණක් දැන ගැනීමත් සාමාන්‍යයෙන් සිදුවන දෙයකි.සෑම දරුණු අපරාධයකින් පසුව එල්ලුම් ගස ගෙන ඒමට පොරකන අය තම මව බේරා ගැනීමට කිඹුලෙක් හා හෙට්ටු කළ දරුවාට පිළිගැනීමක් දීමට එතරම් කථාවක් නැත්තේ ඒ නිසාය. කිසිම කෙනෙක් නොදැක කිසිම වීඩියෝ එකකට හසු නොවී තම උපරිම උත්සාහයෙන් අනික් අය වෙනුවෙන් තම කාළය සහ හැකියාවන් යොදවන කීදෙනෙක් සිටිනවා ඇත්ද?

මෙම අසමතුලිතතාවයට අනෙක් හේතුව වන්නේ මාධ්‍ය වාර්ථාකරණයේ ඇති  ඉවත් කල නොහැකි දුර්වලකමකි. දශක දෙකකට හෝ තුනකට පෙර රජයට අයත් ගුවන් විදුලි නාලිකාවක් සහ පත්තර කිහිපයක් තිබූ රටේ, අද ටෙලිවිශන් නාලිකා දුසිමකුත්, ගුවන්විදුලි නාලිකා දුසිම් දෙකකුත් පත්තර දුසිම් හතරකුත් එකිනෙකා සමඟ තරගයට විකිණෙන පුවත් සොයා දුවති. රෑට  ප්‍රවෘත්ති අසන්නට පමණක් ක්‍රියාත්මක කෙරූ ගුවන් විදුලිය වෙනුවට තමන්ගේ අතේ ඇති අයි ෆෝන් එකෙන් එවෙලේම බ්‍රේකින් නිව්ස් සහ නිව්ස් ඇලර්ට් ලැබේ. එක ක්ලිප් එකක් ෆේස්බුක් හරහා දස දහසක් අතර විනාඩි කිහිපයකින් සංසරණය වේ. 

උදාහරණයකට ජන මාධ්‍ය කියා දෙයක් ලොවේ නොතිබුණානම් දිනකට අපි මිනිසුන්ගේ හොඳ ක්‍රියා පහකුත් නරක ක්‍රියා එකකුත් දැක මනුස්සයන් සාපේක්ශව හොඳ යැයි තීරණයකට එලඹිය හැක. මාධ්‍ය තිබීම නිසාත් සහ ඒවා බොහෝවිට නරක ක්‍රියා වාර්ථා කරන නිසාත් සිදු වන්නේ එමඟින් නරක ක්‍රියා විස්සක් වාර්ථා වුවහොත්, අපි එදිනදී අසා සහ දැක ඇත්තේ හොඳ ක්‍රියා පහක් සහ නරක ක්‍රියා විසි එකක් වීමයි. එවිට අපේ මනස සිතන්නේ අප ජීවත්වන ලෝකය නරුම තැනක් කියාය.

 "අනේ අපේ කාළෙ නම් මේවගේ නස්පැත්ති අහන්න ලැබුණේ නැහැ" කියා ව‍යෝවෘද්ධ අය කියනු අසා ඇත්ද? ඔහු හෝ ඇය ගෙ කාළයේ ඒවා අසන්නනට නොලැබුණේ එවන් දේවල් සිදු නොවූ නිසාද එසේත් නැත්නම් එවැනි දේ සිදු වූවත් ඒ ගැන අසන්නට අද මෙන් මාධ්‍ය භාවිතයක් නොතිබූ නිසාද කියා පොඩ්ඩක් සිතන්න.

අපේ රට අපිට දැනෙන තරම්ම අකාරුණිකද? අනාරක්ශාකාරීද? සිතේ තෙතමනය නැති බහුතරයක් ජීවත් වන රටක්ද? මගේ අදහස නම් කිසිසේත්ම නැත යන්නයි  

ඔබ මේ පිළිබඳව සිතන දේ දැන ගැනීමට ඉතා කැමැත්තෙමි