කෙනෙකු මිය යාමකින් ආදරයක් අවසන් වේද?

අද නොවැම්බර් දෙවෙනිදා මලවුන් සිහිකරන දවස හැටියට ක්‍රිස්තියානි භක්තිකයින් සලකනවා. ඒක නිසා මියගිය කෙනෙක් ගැන සඳහනක්. මියයාම කියන්නේ අපි ප්‍රිය කරන හෝ අප්‍රිය කෙනෙකු සදහටම  අපෙන් සමු ගැනීම. අනෙක් අකාරයේ වෙන්වී යාම් තාවකාලික හෝ දීර්ඝකාලීන වුනත් මරණය කියන්නේ ස්ථීරවම වෙන්වී යාමක්. ගොඩ දෙනෙක් බලාපොරොත්තු වන්නේ වයසට ගොස් මුනුබුරු මිණිබිරියන් දැක මියයන්නයි. ආදරයෙන් බැඳෙන අයත් බලාපොරොත්තු වන්නේ හැරමිටිය ගහගෙන යන කාළය එනකම්ම එකට ඉන්න. හැබැයි විවිධ වයස් වල අය විවිධ හේතු නිසා මරණයට පත් වෙන්න පුළුවන් කියන එක හැමෝම දන්නවා. 

තම ආදරවන්තයා හෝ ආදරවන්තිය අන් ආකාර වලින් වෙන්වී යෑම මොනතරම් වේදනා කාරී වුනත් ඔහු හෝ ඇය මරණයකින් වෙන්ව යාම ඉතිරිවන කෙනා වේදනාවේ උපරිමයට  පත්වීමට හේතු වන්නක්. 'මරණයේ වේදනාව මියගිය අයට නොව ජීවත්වන්නන්ට' කියලා සමහර මල ගෙවල් වල තියෙන බැනර් වල තියෙන දේ නම් ඇත්ත. මෙවන් අවස්ථාවකට මුහුණ දුන් අය තව ඉන්න පුළුවන්. මම දන්නේ එක්කෙනයි ඒ වගේ අවාසනාවන්ත අවස්ථාවකට මුහුණ දුන්න. 


මේ කථාවට අදාල දෙදෙනා පාසැල් කාලයේ සිට පෙම්වතුන්. අර  'සඳ එළිය සේ අචින්ත්‍යයි පාරිශුද්ධයි සුරම්‍යයයි' කියන ජාතියේ ප්‍රේමයක්. ඇයට තිබුණේ දුටුවන් ගේ නෙත් පැහැරගන්නා රූපයක්. දෙදෙනාම ඉගෙනීමට අති දක්ශ අය. ඔවුන්ගේ ආදර කථාවට වසර හතරක් පමණ ගිය පසු ඇයට සුව කල නොහැකි රෝගයක් තිබෙන බව වෛද්‍යවරු සොයා ගත්තා. මෙම පෙම්වතිය ඇගේ අසනීප තත්ත්වය පෙම්වතාට හෙළි කලේ නැහැ. ඒ වෙනුවට ඇය උත්සාහ කලේ පෙම්වතා ඇයව හැර දා යන විදිහට හැසිරීම. ඇයගේ එවකට ස්ථීරව තිබූ මරණයෙන් පෙම්වතාට ඇතිවන වේදනාව අවම කරන්න ඇය ඒ විදිහට හැසිරුණා කියන එක ගොඩක් අය දැනගත්තෙ පහුවෙලා. තමාට ආදරය අවශ්‍යම මොහොතක එම ආදරය ලබා දෙන කෙනාගේ  දුක අඩුකිරීමට එම ආදරයෙන්, බාහිර බලපෑමකින් තොරව ඈත්වෙන්න වගේ පරිත්‍යාගයක් කිරීමට සිතෙන්නේ කීදෙනෙකුටද? ඒ අතින් ඇය මනුශ්‍ය වෙසින් සිටි දේවතාවියක්. යහළුවන් මොන අර්ථකතන දුන්නත් පෙම්වතාට  ඇයගේ වෙනස්වීම ප්‍රහේළිකාවක් වුනත් ඇයව හැර ගියේ නැහැ. අවසාන මාස කිහිපයේදී ඔහු දැනගත්තා ඇයගේ හැසිරීමට හේතුව. එතැන් පටන් ඇයගේ ජීවත් වෙන කාලය දිග්කරගන්න  ඔහු නොකල දෙයක් නැහැ. ඔහුගේ අධ්‍යාපන කටයුතු වලට මොකක් උනත් පෙම්වතිය කොතෙක් ඇවිටිලි කලත් ඇයගේ ඇඳ ලඟින් හෙලවීම ඔහු තරයේ ප්‍රතික්ශේප කලා. ඒ කාලයේ ඔවුන් තවත් එකිනෙකාට බැඳුනා. 

අන්තිමේදී පෙම්වතිය හැමෝම දාල යන්න ගියා. එයා හිටපු අසනීප තත්ත්වය අනුව ඇයගේ මියයාම පවුලේ අයට එක්තරා අකාරයක සැනසීමක් ගෙනාවත් ඇයගේ පෙම්වතාට නම් එය දරා ගැනීමට හැකි වුණේ නැහැ. හැමෝම ඔහු වෙනුවෙන් දුක් වුනා. ඇයගේ මරණය සිදුවෙලා දැනට දශක දෙකක් විතර වෙනවා. ඔහු දැන් මොනවා කරනවා ඇත්ද?  ඇය ඔහුට පුදකල ආදරය වෙනුවෙන් ඔහු අදත් ඉන්නවාද? ඔහු දැන් වෙන කෙනෙක් එක්ක විවාහ වෙලා දරුවන් දෙදෙනෙකුත් එක්ක සතුටින් ජීවත් වෙනවා. කලින් හිටිය පෙම්වතිය ඔහුගේ සිතිවිලි වල ඉන්නවාද කියන්න අද ඔහු දිහා බලන කෙනෙකුට කොහොමටවත් හිතන්න බැහැ. ඔහු වෙනුවෙන් ඇයගේ අවසාන මොහොතේදීත් කැප කිරීම් කල මිය ගිය පෙම්වතිය අමතක කර දැමීම ආර්ත්මාර්ථ වීමක් නොවේද? මින් ඉදිරියට කියවීමට පෙර ඒ ප්‍රශ්ණෙට ඔබේ හිතෙන් උත්තරය තීරණය කරන්න.

හිතෙන්නෙ නැද්ද 'ඔයා නැතුව මට ජීවත් වෙන්න බැහැ', 'මට මේ ජීවිතේ ඔයා විතරමයි' කියන ප්‍රේමවන්තියෝ ඔක්කොම බොරු කාරයෝ කියලා? හිතෙන්නේ  නැත්ද ඔය ආදරවන්තයෝ තමන්ගේ අවශ්‍යතාවය ඉටුකර ගන්න මොනව හරි බොරුවක් කියල රඟපෑමක් කරල ශේප් වෙන කට්ටිය කියල? ආදරය කියන්නේ ආර්ත්මාර්ථකාමී දෙයක් කියල ගොඩක් දෙනෙක් කියනවනේ. මේ සුමානේ 'රාවය' පත්තරේ ආදරය,  යශෝධා සම්මානී ප්‍රේමරත්න කියල බස්සියෙක් රසායන විද්‍යාවෙන් විස්තර කරල තිබ්බා. රසායන විද්‍යාවෙන් ආදරවන්තයන්ගේ වෙනස් වීමත් විස්තර කරන්න පුළුවන් ඇති.  එහෙම බලනකොට රසායන විද්‍යාව තමයි ආදරවන්තයන්ගෙ චපල බවට වගකියන්න ඕන.

පොඩි බොරුවක් කීවට සමාවෙන්න. ඇත්ත කථාව මේකයි. ඔහුගේ ප්‍රේමවන්තියගේ මරණින් පස්සේ අර පුද්ගලයා කවදාවත්ම වෙන ආදර සම්බන්ධයක් ඇතිකරගත්තේ නැහැ. කවදාවත්ම විවාහ වුනෙත් නැහැ. ඇයට පුද කල ආදරය වෙනුවෙන් තනිකඩව සිටියා. ඔහු සමාජයෙන්ද ගොඩක් දුරට ඈත් වුනා. ඔහු හදාරමින් සිටි උසස් අධ්‍යාපන කටයුතු වලින්ද අයින්වී සාමාන්‍ය රැකියාවක් කරමින් බොහොම ආගමික දිවියක් ගෙවනවා. ඒවගේ කැපකිරීමක් කරන්න නම් ඉතින් හදවතේ ගැඹුරෙන්ම ආදරය කල ආදරවන්තයෙක් කියන එක ආයිමත් කියන්න ඕන නැහැනෙ. මිය යාමකින් ආදරයක් අවසන් වේද? කියල අහපු ප්‍රශ්ණෙට කියන්න තියෙන්නෙ ඒක එක් එක් කෙනා අනුව වෙනස් වන දෙයක් කියල විතරයි. මේ කථා නායකයාට නම් ඔහු ඔහුගේ ප්‍රේමවන්තියට තිබූ ආදරය ඇයගේ මරණයෙන් දශක දෙකක් ගිහින් තිබුණත් අවසන් වෙලා නම් නැහැ.

මේ කතාව ඇසුරෙන් මම ලියපු ගීතයක් හඳුන්වා දෙන්නයි පසුබිම් කථාව කිව්වේ. පෙම්වතියගෙ මලගමට සහාභාගී වූ මොහුගේ කථාව දත් කිසිම කෙනෙක් කඳුලක් නොහෙලා ආපහු ආවේ නැහැ. ඒ වෙලාවේ ඔහුට හිතුනා යැයි අනුමාන කරන දේවල් තමයි මේ පදමාලාවකට ලිව්වේ.  මේ ගීතයත් සංගීතවත් කලේ විශාරද ජගත් වික්‍රමසිංහ, ගායනය කළෙත් ඔහුමයි. ඔහු 2013 දී රූපවාහිනීයේ සහභාගී වුන 'මා' වැඩසටහනේදී මේ ගීතය ගායනා කලා. එහි වචන වල වැරදීම් කිහිපයක් තියෙන නිසා මුල් පටිගත කල ගීතයත් පහත දාල තියෙනවා.

කූඩුවෙ ඇටවූ සුවඳැති මල් 

කූඩුවෙ ඇටවූ සුවඳැති මල් ඔබෙ සොහොනේ පරවෙනවා
එකට ඇවිද ආ මාවත සිහිවී මගෙ සිත වැලපෙනවා 
සැමරුම වන්නට රුවට ඔබේ ටජ් මහලත් මැලිවෙනවා 
දෙදෙනා තැනු සිහිනය හැර නොසිතූ ගමනක් ඔබ යනවා

අපේ කථාවේ කඳුලැලි හසරැලි යලි නෑ හමුවෙන්නේ 
සිත නිති කිති කැවු සුන්දර මදහස නෑ මා හැරයන්නේ
ඊයේ ඔබ දුන් උනුසුම හෙට මට යන්නට සෑහෙන්නේ
මගේ හදවතේ ඔබ සිටි තැන නෑ වෙන කෙනෙකුට දෙන්නේ 

කූඩුවෙ ඇටවූ සුවඳැති මල්/...

ඔබ මා හැරදා අනිකෙකු වෙත යන්නැති බව දැන සිටියේ
සැරයටියෙන් යන තෙන් එක් සිත්වී ඉන්නයි ඔබ  සිටියේ
හැමදා දිනුවත් මරණය හමුවේ ඔබ පැරදී සිටියේ 
ලොව මා තනිකර යන්නට සිටි බව දැනගෙන නැහැ සිටියේ.

සංගීතය : විශාරද ජගත් වික්‍රමසිංහ
ගායනය : විශාරද ජගත් වික්‍රමසිංහ
පද රචනය : කොහෙද යන පිස්සෙක් aka ඉයන් ලින්තොට


                                         මුල් පටිගත කල ගීතය

මෙම ගීතය රූපවාහිනියේ 'මා' වැඩසටහනේ 2013 දී  සජීවීව

හිතෙන දෙයක් ලියල ගියොත් ලොකු දෙයක් 

රවී වීරසිංහ මහත්මයා මේ ප්‍රශ්ණය ගැන විස්තරයක් ඇතුළුව විද්‍යාත්මකව උත්තරයක් දී ඇති පහල දාල තියෙන කමෙන්ට් එකත් කියවන්න ආරාධනය.