පිය සෙනෙහස

මේ දවස් වල තාත්තලා ගැන පෝස්ට් කීපයක් කියවන්න ලැබුණා.  මස් රොටි ඉල්ලලා ගේ දෙවනත් කරමින් අඬපු තිලක සිතටත් මස් රොටිය ලැබුණේ තාත්තා නිසා. මගේ සිත් ගත් තව කථාවක් තමයි ගුරුවරයෙකු නොවුනත් ගුරුවරයෙකුට එහා ගිය දැනීමක් ලබා දුන් තාත්තා කෙනෙක් ගැන Dude ගේ මේ පෝස්ට් එක.  තව එකක තිබුණේ ගෙදර එනකොට ටොෆී ගේන්න අමතක වෙලා තාත්තා ආපහු හැතැක්ම දෙකක් ආපහු පයින්ම ගිහිල්ලා ටොෆී අරගෙන එන එකක් ගැන. කොයි බ්ලොග් එකද කියල මතක නැති නිසා හම්බුවුනාම ලින්ක් දාන්නම්. අපි හැමෝම ඒ අතින්  වාසනාවන්තයි. අපේ ළමා කාලයේදී අතේ එල්ලිල යන්න නැත්නම් අර බස්සි වගේ ඇඟිල්ලක එල්ලිලා යන්න, තරුණ කාළයේදී අපි කරන පිස්සු වැඩත් එක්ක ඔට්ටු වෙන්න, අම්මලාගෙන් එන ගෝරි වලින් අපිව ශේප් කරල දෙන්න ආදී වශයෙන් අපේ ජීවිතේ තාත්තා කෙනෙක් හිටපු නිසා එක එක සුන්දර අත්දැකීම් තියෙනව. මගේ තාත්තත් මගේ ක්ශේත්‍රයට සම්බන්ධ ක්ශේත්‍රයක හිටපු නිසා මම රස්සාව කරන්න පටන් ගන්න කාළේ මාව ගොඩක් දෙනෙක් දන්නෙ 'අහවලාගෙ පුතා' හැටියට. මමත් ඉතින් පිස්සු වැඩ කරල අහුවුණාම බේරෙන්න ඒකෙන් උපරිම ප්‍රයෝජනය ගත්ත.

බොහෝ රටවල තාත්තලා නැතුව හැදෙන ළමයි ඉන්නවා. ලංකාවෙත් යුද්ධ නිසා තාත්තලා නැතිවුන අය ගොඩක් ඉන්නවා. තාත්තා කෙනෙක් නැතුව හැදෙන ළමයෙකුගේ ජීවිතය කොයි වගේ ඇත්ද? අපිට එක එක දේවල් හිතන්න පුළුවන්. ඒ වුනාට එහෙම ළමා කාලයක් තිබුණ කෙනෙකුට ඇරෙන්න ඒ අත්දැකීම විස්තර කරන්න බැහැ කියලයි මගේ නිගමනය. 

මමත් තාත්තා කෙනෙක්. මගෙ ළමයින්ට මගේ පොඩි කාළේ වගේ දෙමව්පියො දෙන්නම එකට හිටියේ නැහැ. මගේ ළමයින්ගේ දෙමව්පියෝ හිටියෙ ලෝකේ දෙපැත්තක තියෙන රටවල් දෙකක. සමහර වෙලාවට ඒගොල්ලො බලන්න ගිහිල්ල ආයිමත් පිටත් වෙනකොට ඒගොල්ලන්ගෙ මුහුණු වල හැඟීම් බර බව, මාත් එක්ක නිවාඩුව ගතකරල ආපහු යනකොට ඒගොල්ලො කඳුලු හිරකරගෙන එයාපෝට් එකට යනකං ගිහිල්ල බැරිම තැන අඬා වැලපෙන හැටි මගේ මතකයේ තියෙනවා.  මේ ඔක්කොම මගේ ජීවිතේ මට තාත්තා කෙනෙක්ගේ හැටිය ලබපු අත්දැකීම්.මගේ දුව අවුරුදු නමයක් වෙනකොට තාත්ත නැතුව බෑ කියලා එයාගේ අම්මත් එක්ක කොච්චර රණ්ඩුවුණාද කියවනම් එයාව මගේ ගාවට එවන එක ඇරෙන්න වෙන උත්තරයක් ඒගොල්ලන්ට හොයා ගන්න බැරිවුණා. කොහොම හරි දැන් ඒ ගොල්ලො යාන්තන් ලොකු වෙලා දෙමව්පියො දෙන්නම නැතුව වෙන රටවල් වල විශ්ව විද්‍යාලවල.

මේ කාරණය නිසා තාත්තා කෙනෙක්ගෙ ආදරය ගැන මම හරි සංවේදීයි. මගේ ළමයින්ට මගේ කුඩා කාළයේ වගේ තාත්තයි අම්මයි එක ගෙදරක ඉන්න තිබ්බ නැති එක ගැන මට අසතුටක් තිබ්බා. ඒ වුනාට මිරිවැඬි සඟලක් ඉල්ලා හැඬුවෙමි කියන දේ හරියටම තේරුණේ මට අහම්බෙන් හම්බුවෙච්ච තුසිත පෙරුමාබදු කියන සිංදු වීඩියෝ අධ්‍යක්ශණය කරන තරුණයා නිසා. මගේ මේ වීඩියෝ එක  අධ්‍යක්ශණය කළෙ ඔහු. ඒ දවස්වල ඔහුගෙ බිරිඳට දරුවෙක් ලැබෙන්න හිටියා. ඒක ගැන මට කියන කොට එයා කිව්ව එයාගේ තාත්තා එයා පොඩි කාළෙම ඒගොල්ලන්ව අත ඇරදාල ගිය නිසා එයා තාත්තා කෙනෙක් වෙනකොට එයාට මොනවගේ හැඟීමක් එයිද දන්නේ නැහැ  කියලා. එයා හිතුවේ ඒ ගොල්ලන්ව අතෑරලා ගිය නිසා තාත්තාට එයා ගැන ආදරයක් හෝ හැඟීමක් නැතුව ඇති කියලයි.  

කොහොම හරි එයා තාත්තා කෙනෙක් වුනා. ඊට පස්සේ දවසක එයා මට තාත්තා කෙනෙක් වෙච්ච වෙලාවෙ එයාට ආපු හැඟීම විස්තර කළා. එයාගෙ නොදැකපු තාත්තා ගැන සෙනෙහසක් ඇතිවුනේ එයා තාත්තා කෙනෙක් වුන දවසේ කියලා තමයි එයා කිව්වෙ. මම දන්න විදිහට ඊට පස්සේ එයා එයාගෙ තාත්තව හොයාගෙන ගිහිල්ල කථා කරල තිබ්බා.  එයාගෙ ඉල්ලීමට එයාට ආපු හැඟීම් රචනා කරලා ගීයක් හදලා දුන්නා. මේ ගීතයේ සංගීතය දර්ශණ රුවන් දිසානායකගේ. ගීතය ගායනා කළේ අජන්තා පීරිස් කියන ගායකයා. අජන්තා වෘත්තියෙන් පරිගණක ඉංජිනේරුවෙක්. එයා මගේ තව ගීතයක් ඇතුළුව ගීත කිහිපයක්ම කියලා තියෙනවා. 

මෙන්න ගීතයේ පද මාලාව.

මගේ සෙනෙහසින්, මෙලොවට බිහිවී

කිරිකැටියෙක් මගෙ, දෝතට ආදා

අපි තනිකරදා, වෙනතක ගිය

මගේ පියාණන්, සිතින් හැඳින්නා

ඔබ නොදුටුවදා, මගෙ සිත සිතුවේ

ඒ සෙනෙහස මට, අහිමි කියා 
හදින් හැඳිනි දා, මා ඒ සෙනෙහස 

ඔබ විඳි දුක දැනි, මගෙ නෙත් හැඬුවා 

හිස පිරිමැද මගෙ, පුතේ කියන්නට

මා ලඟ නැතිවිට, ඔබත් හඬන්නැති

කිසිදා නොසිඳෙන, පිය සෙනහස දැනි

කඳුලැලි හංගා, සිතින් තැවෙන්නැති

සංගීතය දර්ශණ රුවන් දිසානායක

ගායනය අජන්තා පීරිස් 

මේ ගීතය මොනයම් හේතුවක් නිසා හෝ දරුවන් ලඟ නොමැති සියළුම පියවරුන් වෙනුවෙන්.