මම කවුද ඩෝ ! - 2

මම කවුද ඩෝ? - 1පෝස්ට් එකට අදාල විස්තරය දාන්න අවසර. ඒ පෝස්ට් එකට ප්‍රතිචාර දක්වමු හැමෝටම ස්තූතියි. ඒගැන විස්තර පසුව. 

ජීවිත කාළයක් පුරා අපි ඔසවාගෙන යන බරක් බිමින් තියන්න පුළුවන් විදිහක් ගැන තමයි මේ පෝස්ට් එක. මේ බර බිමින් තියන්න පුළුවන් වුනොත් ඉස්සරහට ඔබගේ ජීවිත ගමන සැහැල්ලුවකින් ගෙනියන්න පුළුවන් වෙයි. කැමතිනම් උත්සාහ කරල බලන්න. 

"බබාට බඩගිනියි" එහෙම නැත්නම් "බබාට අරක ඕන" යනුවෙන් තමන්ට තුන්වන පාර්ශවයෙන් සඳහන් කරන දරුවන් ඔබ දැක තියෙනවාද? මේකට හේතුව කියල කියන්නෙ 'බබා' සහ 'මම' කියන්නේ එක් එක්කෙනෙක් කියන හැඟීම කුඩා දරුවෙකුට එන්නෙ වයස තුනක්  වගේ යනකොට නිසා. අපි හිතන්නේ බබාට තවම තමා කවුද යන්න තේරුමක් නැහැ කියල. සමහර අයගෙ අදහස නම් මේක භාෂා දැනීම ලැබෙනකන් වෙන දෙයක් කියල. 

මගේ අදහස නම් බබා හිතන විදිහ හරි. ඊට පස්සේ අවට පරිසරයෙන් ලැබෙන අත්දැකීම් එක්ක බබාත් තමනුත් ඒ පොඩි ඇඟේ ඉන්න කෙනා බවට හිතා ගන්නවා. එහෙම උනායින් පස්සේ එම හැඟීම ගලවාගන්න හරිම අමාරුයි. දරුවා ටිකක් ලොකු වෙනකොට තව ගොඩක් දේවල් ගැන ඔහුට හැඟීම් එනව එහෙම නැත්නම් දෙමව්පියන් බලෙන්ම දෙනව. ඉපදෙන කොටම දෙන වාසගම් වලින් එම දරුවා එක පවුලක හෝ පැලැන්තියක සහ කුලයක කෙනෙක් වෙනව. ඊට පස්සේ යන පාසැල නිසා (රාජකීය විද්‍යාලයය, ආනන්ද විද්‍යාලයය ආදී වශයෙන්) අනික් දරුවන්ට සාපේක්ෂව දරුවා යම් තත්ත්වයක් (මානයක්) හිතට ගන්නව. සමහරවිට අනික් දරුවන් පයින් හෝ පොදු ප්‍රවාහන සේවා වලින් පාසැල් එනකොට මේ දරුවා පාසැල් යන්නේ පියාගේ මෝටර් රථයෙන්.  පාසැලේ අනික් අය සිංහලෙන් කථා කරන විට මෙම  දරුවාට ඉංග්‍රීසියෙන් කථා කරන්න තියෙන හැකියාව සහ ඒකට සමාජයෙන් පිළිගැනීමක් ලැබෙන කොට එතනත් මාන්නයක් ඇතිවෙනවා.

මෙම දරුවා ලොකු මහත් වෙනකොට තමන් යන විශ්ව විද්‍යාලය, කරන පාඨමාලාව, ආදිය විවිධ ආකාරයේ මාන්නයන් මේ පුද්ගලයා දියුණු කර ගන්නවා. මේ දේ දෙපැත්තටම වෙනවා. ඒ යන්නේ මේ දේවල් නිසා මෙම පුද්ගලයා බහු මානයෙන් වගේම හීනමානයටත් ලක් වෙන්න පුළුවන්. මෙම පුද්ගලයා බොහෝ විට ජීවිතය ගෙවන්නේ මේ ඇතිකරගත් මානයන්ට අනුකූල වෙමින්. විවාහ වන්නේ ඔහුගේ කුලයේ, ඔහුගේ ආර්ථික තත්ත්වයේ පවුලකින්. පාවිච්චි කරන වාහනය ඔහුගේ පවුලේ තත්ත්වයට ඔහුගේ වෘත්තියට ගැලපෙන එකක්. ඇඳුම් පැලඳුම් වුනත් එහෙමයි. 

සමහර රටවල රජ පවුල් තියෙනවා. ඒ අය විවාහ වෙන්නෙත් වෙන රජ පවුල් වල කුමාරවරු කුමාරියො එක්ක. එහෙම නොවුනොත් රාජකීයත්වයට කැලලක්. මේක ඇත්ත නම් ඒ රජ පවුල් වල අය වෙනම පරිණාමය වෙච්ච කට්ටියක් වෙන්න ඕන. එහෙම වෙන්න බැහැ නේද? කොහෙදි හරි හැමෝටම එක වගේ මුලක් තියෙන්න ඕනනේද? 

මේවා ඔක්කොම සමාජයෙන් එන දේවල් නිසා මේවා වෙනස් කරන්න හදන එක නම් වෙන්නේ නැහැ. ඒ වුනාට අපිට තනි තනියෙන් මේවා ගැන සිතා බලා ඒවා නිසා වැටෙන්න පුළුවන් වලවල් වලින් පරිස්සම්වීම කරන්න පුළුවන්. 

මම කියන්න අදහස් කරන්නේ ඔබ යනු ඔබගේ ශරීරය නොවේ කියන එකයි. අපි වාහනේකට නැග්ගම අපි වාහනේ වෙන්නෙ නැතිව වගේ, අපි මේ ශරීරයට ඇතුළුවෙලා හිටියට ශරීරය කියන්නේ මේ භවය යන්න තියෙන වාහනය විතරයි. මේ වෙනකොට අර ශරීරයට දාල තියෙන බර එනම් කුලය, නම, වාසගම, පවුල් පසුබිම, පැලැන්තිය, වෘත්තීය සුදුසුකම, තනතුර, යන හැමදේම ලබා දී ඇත්තේ ශරීරයටයි. ඒ වුනාට එම මාන්නනයට අනුකූල වීමේ බර උසුලාගෙන යා යුත්තේ ඔබයි.  අර බබා යනුවෙන් හඳුන්වපු පොඩි ශරීරයට මේ වෙනකොට කොච්චර බර දාලද කියල වැටහෙනවා ඇති. ඔබගේ ශරීරය කවදහරි මිය ගියාම ඔබගේ කුලය, නම, වාසගම, බලය, වෘත්තීය සුදුසුකම, හෙබවූ තනතුර, වගේ හැමදේම ඔබත් එක්කම පසට යටවෙනව. එහෙම නැත්නම් ආදාහනාගාරයේ ගින්නෙන් දැවෙනවා.  පසට යටවීමෙන් හෝ ආදාහනාගාරයේ දැවීමෙන් ඔබත් දැවී යනවාද? බුදු දහම අනුව නම් එහෙම වෙන්නේ නැහැ. එතකොට ඔබ තවමත් ඉන්නවනම් ඔබට අර කුලය, තනතුර, එහෙම තාම තියෙනවද? නැහැ නේද?  

මේ දේ තව දුරටත් තේරුම් ගන්න බුදු දහමේම ඉතා අගනා උදාහරණයක් දක්වා තියෙනවා. එනම් කූඹියා සහ ඇතාගේ උදාහරණය. 'මම' කියන කෙනා කූඹියා නම් අපේ ශරීරය ඇතකුට සමාන කර තිබෙනවා. කූඹියා හෙවත්  'මම' ඉන්නේ අර ඇතාගේ උඩ. එහෙම කාලයක් ඉන්නකොට 'මට' හිතෙන්නේ අර ඇතාත් මගේ ශරීරය කියලයි. අර කුලය, නම, වාසගම, පවුලේ සම්බන්ධතා, ඉඩ කඩම්, මුදල්, වෘත්තීය සුදුසුකම්, තනතුරු ඔක්කොම ලැබෙන්නේ ඇතාට. ඉතින් 'මම' නැමැති කූඹියා මේ ඔක්කොම 'මට' අයිති දේවල් මම ඉහල කුලයක, ඉහල තනතුරක් දරනවා කියලා හිතලා මානයෙක් ඉදිමීල ඉන්නවා. තවත් කෙනෙක් හිතෙන් අකමැති වුනත් සමාජයට ගැලපෙන්න අර තනතුරු ආදියට ගැලපෙන්න ඒවට අනුකූලව ජීවත් වෙන්න බොහොම මහන්සියක් ගන්නවා. මොනව කලත් ඒ ඔක්කොම අරගෙන ඇතා මැරිල ගියාම ඉතුරු වන්නේ ඒ මොනවත් නැතිව කූඹියා විතරයි.

ඒවගේම බුදු දහම සත්‍ය නම් අර ඇතාගේ කුලයන් නිලයන් පාවිච්චිකරලා අන් අයව තලා පෙලා ඇත්නම් ඒ පව් ටිකත් කූඹියා අරගෙන යනවා. ඒ නිලතල පාවිච්චි කරලා අනික් අයට උදව් කරල තියෙනවනම් ඒ පින් ටිකත් අරගෙනම තමයි කූඹියා ඇතා පිටින් බැහැලා යන්නේ.  මේ ඇතාට අයිති දේවල් ගැන කූඹියා ඇතිකර ගන්නා මාන්නය නිසා අපි විවිධ ප්‍රශ්ණ ඇතිකරගන්නවා. බැන ගැනීම්, රණ්ඩු, ද්වේශ කිරීම්, නඩු හබ, වස්තු හානි නිසා ඇතිවන දුක ආදිය නිසා අපි ජීවිත කාලයේදීම අසතුටෙන් ඉන්නවා. මම කොහෙ හරි කියෙව්වා මාන්නයෙන් හිස උදුම්මාගෙන ඉන්න අය ඊලඟ බවයේදී බල්ලන් වෙලා උපදිනවා කියලා. ඒක එහෙම වෙනවාද කියන එකනම් දන්නේ නැහැ.

ටිකක් හිතලා බලන්න ඔබත් මේ කුලය, සුදුසුකම්, තනතුරු, වත්කම් වගේ දේවල් හිස උඩ තියාගෙන ඒවට අනුකූල වෙමින් යන කෙනෙක්ද? ඒවාට අනුකූල වීමට කාලය, මුදල් වියදම් කරන කෙනෙක්ද? පවුලේ කෙනෙක් දරුවෙක් ඒවාට අනුකූල නොවුනා කියලා කනස්සල්ලෙන් ඉන්න කෙනෙක්ද?පොඩ්ඩක් ඔය ඔක්කොම බිමින් තියලා හිතන්න. අර බිම දිගේ යන කූඹියෙක් වගේ අපේ ශරීරයට ඇති ඔය දේවල් නැත්නම් අපිත් නමක්, පාටක්, හැඩයක් වත් නැති  සාමාන්‍ය දෙයක් /කෙනෙක් නේද?

අපිට අයිති නැති අපි මේ තාවකාලිකව ඇතුළුවී ඉන්නා ශරීරයට ලැබෙන/ලැබුන දේවල් වලින් අතරමං නොවී ජීවිතේ ගෙවමුද? 

--------------------------------------------------------------------------
පහුගිය පෝස්ට් එකේ ත්‍යාගය බෙදී යා යුතු ආකාරය මට තීරණය කරන්න අමාරුයි. එම නිසා එහි කමෙන්ට් එකන් දැමූ W.M.K සමරසේකර මහත්මයාගෙන් ඉල්ලා සිටිනවා අය යා යුත්තේ කාටදැයි තීරණය කරන ලෙස. ජයග්‍රාහකයෙක් නැත්නම් එම මුදල නෙලුම්යායේ ත්‍යාගයකට උපයෝගී කරගැනීමට අජිත් මහතාට දෙමි.

සමහර කමෙන්ට් වලින් පේන්නේ මෙය කුලවාදය හෝ කුඩා දරුවන් දැඩි කිරීම ගැන හෝ ලියූවක් ලෙස තේරුම් ගෙන ඇති බවයි. මගේ සංනිවේදන නොහැකියාව ගැන සමාවී නැවත කියවා බලන්න.