මොකද කියන්නෙ?

ලඟදි ඇතිවෙච්ච ගංවතුර තත්ත්වයත් එක්ක බොහෝ සංවේදී අය අනික් අයගේ උදව්වට ආවා. ඒඅතරම 'මාක්ස්වාදීන්' එනම් ලකුණු දාගැනීමට බලා සිටින දේශපාලකයින්, රූපවාහිනී නාලිකා ආදියත් ඒගොල්ලන්ගෙ අරමුණු වෙනුවෙන් ක්‍රියාත්මක වුණා.  අවස්ථාවාදීන් ඕනෑම තැනක ඉන්නවා. ඒවුණත් අපේ මිනිස්සුන්ගේ අනුන්ගේ දුකට සංවේදී බව නම් ඉතා ඉහලින් තිබුණා. ඇත්තටම මේ ගුණාංගය මේ රටේ දුප්පත් කම නැතිකිරීමට භාවිතා කරන්න බැරිද?   

හිටපු ජනාධිපති ප්‍රේමදාස මහත්මයා ඇතිකරපු සමාජ සංවර්ධන ක්‍රමයක් තමයි ජනසවිය. මේක සමුර්ධි ආදී වෙනස් නම් වලින් තාමත් තියෙනවා. ඒ සහනාධාර ක්‍රමයේ විශේෂත්වයක් තමයි යම් ප්‍රමාණයක් පරිභෝජනයටත් තවත් කොටසක් ඉතිරිකිරීමටත් ලැබෙන එක. ඔය ඉතිරි කරන කොටස දැන් බිලියන ගාණක්. ඕක හොරා කන්න තමයි කට්ටියක් අට අර දිවිනැගුම පණත ගෙනාවෙ. ඒක අනුමත නොකළා කියන එක තමයි හිටපු අග විනිසුරු ශිරාණී බණ්ඩාරනායක මහත්මියට දේශාභියෝගය  ගෙනෙන්නත් හේතු වුණේ.

මේක හැම අතින්ම සාර්ථක ක්‍රමයක්ද කියන්න නම් මම දන්නෙ නැහැ. හැබැයි මේකෙන් සමෘර්ධි නිලධාරීන්ට වගේම ඡන්ද මගඩි කරපු අයටත් එක එක වාසි වුණා කියල කථාවල් තියෙනවා. ප්‍රේමදාස මහත්තයා ගෙනාපු තවත් මේවගේ දෙයක් තමයි කැපකරු මාපිය ක්‍රමය. මෙම ක්‍රමයේ වාසිය තමයි රජයට වියදමක් නැතිව අඩු ආදායම් පවුල් වල දරුවන්ට ආධාරයක් ලැබීම. 

ගංවතුර ආධාර ගැන හිතනකොට මේ දෙක ඒකාබද්ධ කරල හඳුන්වා දුන්නානම් හොඳ ඇති කියලා මට හිතුනා. ඒ කියන්නේ සමුර්ධි සහනාධාරය රජයෙන් නොදී යමක් කමක් ඇති අය දුප්පත් පවුලකට හෝ පවුල් කීපයකට මාස්පතා උදව් කරන ක්‍රමයක්. සමුර්ධි ආධාර වශයෙන් පවුලකට ලැබෙන්නේ රුපියල් 2,500/= වගේ මුදලක් කියන එක තමයි මගේ අදහස. ඇත්තටම පවුලකට මේවගේ මුදලකින් යැපෙන්න බැහැ. රජයටත් විශාල ලෙස මෙම මුදල වැඩි කරන්නත් බැහැ. ඒවුණාට වෙන පවුලකට රුපියල් 10,000/= වගේ ගාණකින් උදව් කරන්න පුළුවන් අය බොහෝ ගාණක් මේ රටේ ඉන්න පුළුවන්. සමාජයේ ඉහල ආදායම් ලබන සියයට විස්සට පුළුවන් ඔවුන්ගේ ආදායමෙන් සියයට දෙක තුනක් වියදම් කරල පවුල් දෙක තුනක් බලා ගන්න. එහෙම වුණානම් ඉහල සියයට විස්සට පහලම ස්ථර වල ඉන්න සියයට හතලිහක්ම බලා ගන්න පුළුවන්.

මෙවන් ක්‍රමයක වාසි රජයෙන් දෙන සහනාධාර ක්‍රමයකට වඩා බොහොම වැඩියි . ආධාර ලබන පවුලේ අය කාර්මික සහ රැකියාවන් ලබා ගත හැකි අංශ වලට යොමු කිරීම, රැකියා සොයා දීම, ළමයින්ගේ අධ්‍යාපනයට මඟ පෙන්වීම, ගෙදර දොර වැඩිපුර ඇති බඩු හෝ ඇඳුම් ආදිය ලබා දීම, වගේම නිවාස අළුත්වැඩියා කරගැනීමට උදව් වීම වගේ කෙලින්ම කරන්න පුළුවන් දේවල් ගොඩක් ආධාර දෙන පවුලට තියෙනවා. ඒවගේම ආධාර ලබන පවුල ක්‍රම ක්‍රමයෙන් දියුණු කරවීමට පුළුවන්. ඒවගේම අසනීපයකදි වුණත් හරියාකාර වෛද්‍ය උපදෙස් ලබා ගැනීම හා බෙහෙත් ලබා ගැනීම ආදිය දුප්පත් පවුල වලින් වෙන්නෙ නැහැ. ඒවගේ මඟ පෙන්වීම් උදව් කිරීම් ආදිය වුණත් ආධාර කරන පවුලෙන් ලැබෙන්න පුළුවන්. ඒවගේම ආධාර කරන පවුලේ අයට ලොකු සතුටක් ලබන්නත් පුළුවන්. මේවගේ වාසි රජයෙන් දෙන සහනාධාර ක්‍රමවලින් කොහෙත්ම ලබන්න බැහැ. ඒවගේම සහනාධාර අභාවිතය වුණත් මෙම ක්‍රමයෙන් අඩු වෙනවා. විශේෂම වාසිය තමයි රජයට කිසිම වියදමක් නැතිව දුප්පතුන් බලා කියා ගැනීමක් රටේ සිදුවීම. ලංකාව වගේ අනුකම්පාව බහුල ඒවගේම පින් කිරීමට කැමති අය බහුල රටක මේවගේ දෙයක් සාර්ථක වෙන්න තිබෙන ඉඩ වැඩියි. 

මෙහෙම දෙයක් රජය අනුග්‍රහයෙන් වීම ඉතා වැදගත්. ඒකට හේතුව තමයි යම්කිසි හේතුවක් නිසා ආධාර දෙන්නා ආධාරය නොදී හිටියොත් ඒවෙනුවට වෙන අයෙකු ආදේශ කරන්න හෝ එතකම් රජයෙන් ආධාරය දෙන්න පුළුවන්. අනික ළමා අපචාර, ළමයින් වැඩ කාරකමට ගැනීම වගේ අපහරණයන් ආධාර දෙන අය අතින් වීම පාලනය කිරීම රජය හරහා වෙනවානම් පාලනය කරන්න පුළුවන් වෙයි.

මේවගේ නිර්දේශපාලනික සමාජය විසින් කරන ක්‍රමයකින් මේරටේ දුප්පත් කම ටික ටික හරි අඩුවෙයි කියන එකතමයි මගේ විශ්වාශය. මේවගේ දෙයක් ප්‍රායෝගික වෙයිද? ප්‍රායෝගික වෙයි සහ ඒ වගේම ඒකෙන් ප්‍රයෝජනයක් වෙයි කියල හිතනවානම් අපි බ්ලොග් කරුවන්ගේ සාමූහික යෝජනාවක් ලෙස ඉදිරිපත් කරමුද?